20-րդ դարի սկզբին մեքենան շքեղության առարկա չէր, այլ փոխադրամիջոց։ Բայց Հենրի Ֆորդը երազում էր, որ ամբողջ աշխարհը կվարի իր արտադրության մեքենաները՝ էժան, հուսալի և ոճային:

Արդյունաբերողը ձեռնամուխ եղավ մեքենաների զանգվածային արտադրություն հիմնելուն՝ աստիճանաբար նվազեցնելով գինը։ Դրա համար նա բազմաթիվ հնարքներ կիրառեց, որոնք ակամա զարմացնում են իրենց հնարամտությամբ։ Ահա ընդամենը երկու պատմություն Հենրի Ֆորդի մասին…

***

Ֆորդը բարձրացրեց իր աշխատողների աշխատավարձը, որպեսզի նրանք կարողանան գնել իր մեքենաները:

1914 թվականի հունվարի 12-ին Ֆորդը նվազագույն աշխատավարձը սահմանեց օրական 5 դոլար (արդյունաբերության մեջ միջինից երկու անգամ ավելի) և աշխատանքային օրը կրճատեց մինչև ութ ժամ։ Ճիշտ է, «աշխատանքային օրը 5 դոլար» հայտնի սկզբունքը վերաբերում էր միայն «արժանի» աշխատողներին։

Մրցակիցները ծաղրում էին այս որոշումը՝ ենթադրելով, որ Ֆորդը շուտով կսնանկանա։

Այնուամենայնիվ, հետևանքները, ընդհակառակը, դրական եղան. Ֆորդի գործարաններում գրեթե դադարեցին կրճատումները, և աշխատանքի որակը բարելավվեց՝ բանվորները գերադասում էին ռիսկի չդիմել և հավատարիմ մնացին իրենց աշխատանքին:

Սա հանգեցրեց աշխատուժ գտնելու և ներգրավելու ծախսերի կրճատմանը և խոտանի թվի նվազեցմանը:

Բացի այդ, աշխատավարձի բարձրացման գաղափարը դարձրեց Ֆորդի ձեռնարկությունները և արտադրանքը հանրաճանաչ ամբողջ երկրում և նպաստեց Միացյալ Նահանգներում միջին խավի ձևավորմանը՝ ֆինանսապես ապահով աշխատողներ, որոնց եկամուտները նույնիսկ բավարար էին իրենց ընտանիքի համար մեքենա գնելու համար. հենց այն մեկը, որը նրանք իրենց ձեռքով էին հավաքել:

Եվ Ֆորդը ձեռք բերեց հսկայական թվով նոր հաճախորդներ:

***

Հենրի Ֆորդի գործարաններից մեկում աշխատողների թիմը գումար էր ստանում … հանգստանալու համար։ Դա սպասարկող խումբն էր, որը պատասխանատու էր կոնվեյերի անխափան աշխատանքի համար: Վերանորոգողները աշխատավարձ էին ստանում միայն այն ժամանակ, երբ նստած էին հանգստի սենյակում։

Հենց որ հավաքման գծի խափանման կարմիր լույսը վառվում էր, հաշվիչը կանգ էր առնում և նրանցից գումար գանձում: Նախ, նրանք միշտ օպերատիվ վերանորոգում էին, որպեսզի ավելի արագ վերադառնան հանգստի սենյակ։ Երկրորդ՝ նրանք միշտ բարձր որակով էին աշխատում, որպեսզի սենյակից դուրս չգան ու գումար չկորցնեն։