Պաշտում եմ Պուշկինի «Я вас любил» բանաստեղծությունը: Սակայն այսօր lenta.ru-ում հերթական նավարկմանս ժամանակ իմացա, որ Իոսիֆ Բրոդսկին այս ստեղծագործության հիման վրա ռեմեյք է արել և ներառել այն «20 сонетов к Марии Стюарт» (1974) սոնետների շարքի մեջ: Ասեմ, որ այն շատ հանճարեղ է և հանճարեղությամբ ոչնչով չի զիջում իր «սկզբնաղբյուրին»:

Մեղքս ի՞նչ թաքցնեմ, ես այս սոնետը առաջին անգամ էի կարդում և լսում: Միգուցե ընթերցողներիս մեջ ևս իմ նման մարդիկ կլինեն, որոնք տեղյակ չեն այս սոնետի մասին:

Կարճ ասած՝ հրաշք… սա է սերը…

Կարդացե՛ք անպայման.

Я вас любил. Любовь еще (возможно,
что просто боль) сверлит мои мозги,
Все разлетелось к черту, на куски.
Я застрелиться пробовал, но сложно
с оружием. И далее, виски:
в который вдарить? Портила не дрожь, но
задумчивость. Черт! все не по-людски!
Я Вас любил так сильно, безнадежно,
как дай Вам бог другими — — — но не даст!
Он, будучи на многое горазд,
не сотворит — по Пармениду — дважды
сей жар в груди, ширококостный хруст,
чтоб пломбы в пасти плавились от жажды
коснуться — “бюст” зачеркиваю — уст!

Հ.Գ. բանաստեղծություններ կան, որոնք այնքան հարազատ են, որ հավերժ բուն են դնում հոգուս մեջ. ահա ևս մեկը…