Քեզ պատահելու առաջին իսկ րոպեից գիտեի, որ այսպես է լինելու…դու նա էիր, ով ինձ պետք էր: Տեսա ու զգացի քեզ առաջին խաչված հայացքից, դու` չգիտեմ: Հանդիպումից անցել է տասներեք տարի. տասնմեկ տարի է միասին ենք: Հոգնեցնող աշխատանքային ամիսներից հետո մենք իհարկե արժանի ենք այս հանգստին, բայց ինձ զվարճանքը չէ, որ հրապուրում է, ոչ ծովը, ոչ տաք ավազը… Էականը այն է, որ մենք երկուսով ենք, մենակ, միմյանց ու նորից մինչև ականջների ծայրը սիրահարվելու պատրաստակամությամբ:
Դու արդեն քառասունմեկ տարեկան ես, բայց այն նույն խենթն ես, ում սիրահարվել էի տասներեք տարի առաջ: Այսօր գլուխդ դրել էիր ծնկիս, ու ես քունքիդ հայտնաբերեցի հասունությունդ մատնող ճերմակ թելեր, ու հոգիս ծանրացավ. մի օր մեզնից մեկը առանց մյուսիս է մնալու. ցավեցի. դու զգացիր դա. հարկ է ցրել գարշելի մթնոլորտը. հենց սրա համար եմ ես խենթանում քեզ համար: Հագիդ կիսակոճկած վերնաշապիկ, դեռահասի ճարպկությամբ մտար տնակ ու մեր սիրո վաղեմի բարեկամը` գիթառը ձեռքիդ դուրս եկար: Ես մոռացա քո ճերմակած մազերն էլ, ինձ էլ: Ծնկներս դպրոցականի նման գրկել ու հիանում եմ քեզանով. դու, որ չես հնանում, դու…նայում ես մերթ ինձ, մերթ երկնքին: Արդեն տասներեք տարի է, ինչ ես գիտեմ, որ դու նվագում ես, երբ դու էլ ես տխուր և միայն նրա համար, որ ցրվենք, վերանանք երկուսս էլ:
Ծփում է ծովն ու ես հիշում եմ քսանամյա հասակս, քո սերենադներն ու հորս չհնացող սպառնալիքները` պատշգամբն ի վար իջնող…պիտի գլուխդ կոտրեր գիթառով. պատեհ անպատեհ հիշում ենք ու մի կուշտ ծիծաղում:
Ամուսնությունից տասնմեկ տարի է անցել ու ես նոր-նոր պիտի մայրանամ, իսկ դու հայրիկ կդառնաս ճերմակած մազերով…
Հաճախ, նույնիսկ քնած ժամանակ զգում եմ, թե ինչ քնքշանքով ես մի լավ տնտղում ինձ, ու մի քնքուշ պաչիկ դրոշմում ճակատիս…սիրում ես ինձ հիմա ավելի, զգում եմ, ջինսերով աղջկանից ոչինչ չի մնացել…քեզ ու մեր երեխաներին արժանի եմ դարձել… Արդեն յոթ ամիս է մանչուկիդ ամուր գրկած ես քնում… ինչ հոգատար ես իմ հանդեպ, թերևս դրա պակասը մինչև հղիությունն էլ չէի զգում… ուղղակի հիմա ամեն քայլիցդ սեր է կաթում, ու մեր տունը իմ ու քո սիրուց ուր-որ է կպայթի, չնայած, որ սիրտս չի պայթել` տունս չի պայթի:
Օրորոցը ընտրեցինք միասին, սենյակը կահավորեցինք, պատերը ներկեցինք մեր իսկ ձեռքերով…
Ծնվեց…ես երջանիկ էի, որ այդքան երջանիկ էի տեսնում քեզ, որ ծնվեց իմ հրաշքը ու կախարդանք դարձրեց իմ ու քո կյանքը…մինչև հինգերորդ հարկ ծաղիկներ, փուչիկներ…սեր…մինչև տիեզերք հասնող սեր… ու ես հասկացա, ու ամենալավ հայրիկները քառասունմեկ տարեկան են լինում: Ինչ մեծ է սիրտդ ու ամուր, որ չի պայթում իմ ու մեր Արևիկի հանդեպ ունեցացդ սիրուց: Նա իր անվան նման պայծառ է. պառկեցնում ենք ու սկսում որոշել, թե որքանով է մեզ նման. ժպիտը քոննէ` լայն ու լուսավոր, աչքերն իմն են` սև ու խոշոր… սպիտակամաշկ է, խուճուճ շեկլիկ մազերով` քո կտորն է… Մի առավոտ արթնացա ու տեսա քեզ կտավիդ վերջին շտրիխներն անելիս` նկարել էիր մեզ քնած ժամանակ…քիչ մնաց հուզմունքից խելքս թռցնեի: Համբուրում եմ քեզ, համբուրում`մոռանալով աշխարհը իմ շուրջ… համոզվում եմ, ամեն շնչիս հետ վերահամոզվում եմ, որ առանց քեզ չէի կարող, ուրիշի հետ առավել ևս…Միշտ ժլատ եմ եղել խոսելիս, տասներեք տարի շարունակ դու ես խոսել, իսկ ես սկսեցի խոսել, երբ սկսեցին ճերմակել մազերդ…նայեցի աչքերիդ ու հասկացա, որ ուզում էիր լսել սա, շատ ես սպասել, համբերատար ես սպասել այս պահին.
-Սիրում եմ քեզ…շնորհակալ եմ քեզ, որ կաս, որ կա Արևիկս` թեկուզ տասնմեկ տարի անց, որ երջանիկ ես, երջանիկ եմ, ենք…շնորհակալ եմ, որ չկորցրիր հավատդ իմ հանդեպ…
Գրանցվիր մեր 
