Գնում էր իմաստունը ճանապարհով՝ հիանալով աշխարհի գեղեցկությամբ և կյանքի քաղցրությամբ: Հանկարծ նա հանդիպում է մի դժբախտ մարդու, ով իր ծանր բեռից կծկվել էր:
– Ինչո՞ւ ես դու քեզ այս տառապանքներին ենթարկում, – հարցրեց իմաստունը:
– Ես տառապում եմ իմ երեխաների ու թոռների երջանկության համար, – պատասխանում է դժբախտը: – Ապուպապս ամբողջ կյանքը տառապել է պապուս երջանկության համար, պապս տառապել է հորս երջանկության համար, հայրս տառապել է իմ երջանկության համար և ես ամբողջ կյանքս կտառապեմ, որպեսզի իմ երեխաներն ու թոռները երջանիկ լինեն:
– Իսկ քո ընտանիքում ինչ-որ մեկը երջանիկ եղե՞լ է, – հարցրեց իմաստունը:
– Ոչ, բայց իմ երեխաներն ու թոռները անպայման կլինեն, – պատասխանեց դժբախտ մարդը:
– Անուսը չի կարող ուսուցանել, իսկ խլուրդին չես կարող որպես արծիվ դաստիարակել, – ասում է իմաստունը: – Սովորիր սկզբից ինքդ երջանիկ լինել: Հենց այդ ժամանակ դու կհասկանաս թե ինչպես երջանկացնել երեխաներին ու թոռներին:
Գրանցվիր մեր 
