Երբևէ լսե՞լ եք ինչ-որ մեկից, որ դուք ինքներդ եք դեպի ձեզ ձգում սեփական վախերը:
Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:
Հոգեբանները պնդում են, որ երբեմն ցավը լավագույն դեղամիջոցն է։ Այս պնդումը կարող է զարմացնել ձեզ, և դուք կարող եք նաև չհամաձայնվել դրա հետ: Սակայն իրականում ցանկացած հույզ, որը մենք ապրում ենք, լինի դա դրական, թե բացասական, միշտ մեզ ինչ-որ բան է սովորեցնում։
Օրինակ, տառապանքը հաճախ լավագույն գործիքն է մարդու կյանքի հմտությունները զարգացնելու համար: Այսպիսով, դասեր քաղելով մեր կորուստներից, պարտություններից ու հիասթափություններից՝ մենք նոր հնարավորություններ ենք բացում մեզ համար։ Եվ չնայած մեզանից ոմանք նախընտրում են անտեսել ցավը, հազվադեպ չէ նաև, որ մարդիկ թաքցնում են այդ ցավը իրենց մտքի ամենահեռավոր անկյուններում:
Բայց այս աշխարհում ցավից ընդմիշտ փախչելու հուսալի միջոց չկա: Ժամանակ առ ժամանակ այն միևնույնն է հնարավորություն է գտնում դրսևորվելու։ Նման պահերին մեզ պատում է զայրույթը, վրդովմունքն ու հիասթափությունը՝ ուզենք, թե չուզենք։
Այս հույզերից հնարավոր չէ թաքնվել։ Մենք ինքներս ենք ձգում այն ամենը, ինչից վախենում ենք:
Ինչպես է բացասական հույզը վերածվում մոլուցքային մտքի
Ահա մի օրինակ: Դուք հարաբերությունների մեջ եք։ Դուք սիրում եք մարդուն և միասին եք ապրում։ Այնուամենայնիվ, ներսում ինչ-որ բան ասում է ձեզ, որ ձեր հարաբերություններն այլևս նախկինի նման չեն: Դուք զգում եք, որ ձեր զուգընկերն այլևս չի սիրում ձեզ: Դուք չեք կարող դա ընդունել և հերքում եք ակնհայտը, իսկ ձեր զուգընկերը, չգիտես ինչու, չի ցանկանում քննարկել առկա իրավիճակը։
Ժամանակն անցնում է, և թեև դուք քաջ գիտակցում եք, որ ձեր հարաբերությունները կորցրել են իրենց անկեղծությունը, դուք շարունակում եք հերքել այն՝ հրաժարվելով տեսնել ակնհայտը։ Շրջապատի մարդիկ նույնպես սկսում են նկատել, թե ինչ է կատարվում, բայց դուք հերքում եք ամեն ինչ։ Բացասական հույզը, որը դուք թաքցնում եք ձեր ներսում, ամեն օր ավելի ու ավելի է փորձում ազատվել:
Որքան էլ զգուշությամբ թաքցնես ճշմարտությունը, միևնույն է, այն դուրս կգա։
Նույնիսկ եթե դուք այն շատ հեռու եք գցել ձեր մտքի մեջ և փորձում եք չմտածել դրա մասին, այնուամենայնիվ ձեզ անընդհատ կհետապնդեն կործանարար մտքերը: Բանն այն է, որ միտքն ունի բացասական հույզերի հետ փոխազդելու հատուկ մեխանիզմ՝ դրանք վերածելով մոլուցքային մտքերի։
Եթե մենք ինքներս մեզ ասենք, որ «չենք տխրի», ապա իրականում հակառակ իրավիճակ է զարգանում։ Ավելի արդյունավետ կլինի ինքներդ ձեզ հարցնել այս տխրության պատճառների մասին։ Տարօրինակ է հնչում, բայց դա այդպես է: Բացասական հույզերը պահպանվում են երկար ժամանակ՝ դիմակայելով ցանկացած տրամաբանական փաստարկի և ողջախոհության։ Եվ, ի վերջո, նրանք կարող են ընդունել մոլուցքային և իռացիոնալ մտքերի ձև:
Ձեր հիմնավորումը մոտավորապես այսպիսին է. «Եթե ես դա չեմ ընդունում, ուրեմն այն գոյություն չունի: Եվ այդպիսով ես խուսափում եմ խնդիրներից»։ Բայց իրականում խնդիրները միայն խորանում են, և դուք այլևս չեք կարող դադարել մտածել դրանց մասին։
Հույզերի հարմարվողական գործառույթ
Հույզերը, ինչպիսիք են տխրությունը, զայրույթը և վախը, գործում են որպես դեղամիջոց մարդու վրա: Մենք գիտենք, որ դրանք ամենադժվարն են ընդունելը, բայց դրանք իսկապես օգնում են մեզ հարմարվել: Օրինակ՝ վախը ստիպում է մեզ փախչել, ինչն իր հերթին նպաստում է գոյատևմանը: Սա մարդուն որպես տեսակի բնորոշ բնազդ է:
Կարդացեք նաև՝ 3 հիմնական կանացի վախեր, որոնք խանգարում են դառնալ երջանիկ
Սակայն նույն էվոլյուցիայի ընթացքում մարդիկ այլ բան հասկացան. Երբեմն փախչելը լուծում չէ: Փոխարենը, դուք պետք է մնաք և ավելի լավ ճանաչեք ձեր թշնամուն: Վտանգն անտեսելը չի օգնի հաղթահարել այն: Նույնն է տխրության դեպքում՝ պետք է ընդունել այն, լաց լինել, հետո սկսել դիմադրել դրան: Բացասական հույզերը մեզ թույլ են տալիս գոյատևել՝ ստիպելով գնալ ամենաքիչ անցած ճանապարհով, քանի որ զարգացումը երբեմն հնարավոր է միայն այնտեղ։
Մեր բացասական հույզերից փախչելու փորձերը միայն նպաստում են դրանց աճին այն աստիճան, որ սկսում են ոչնչացնել մեզ ներսից: Ուրեմն ինչո՞ւ դիմադրել: Թող գոյություն ունենան։
Լավագույն բանը, որ դուք կարող եք անել, դա ընդունելն է: Այսպիսով դուք աստիճանաբար կսովորեք դրանք բաժանել ավելի փոքր կտորների, մինչև նրանք վերջնականապես անհետանան ընդմիշտ:
Գրանցվիր մեր 
