Արթուրը Փարիզում բնակվող հայազգի հանրահայտ գրող էր, ում գրքերը թարգմանվում էին տասնյակ լեզուներով և վաճառվում միլիոնավոր տպաքանակով։ Նա համեստ մարդ էր և չէր սիրում ցուցադրել իր հարստությունը, բայց երբեք չէր մոռանում իր հայկական արմատների և, իհարկե, Հայաստանում ապրող բարեկամների մասին։

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Տարին մեկ անգամ նա գալիս էր հայրենիք՝ բերելով իր հետ ոչ միայն թանկարժեք նվերներ, այլև իր սրտի ջերմությունը։ Նրա հարազատները՝ հորաքույր Անահիտը, քեռի Սուրենը և նրանց զավակները, ամեն անգամ նրան աղմկոտ խնջույքներով էին դիմավորում, ճոխ սեղաններ բացում, անվերջ կենացներ ասում՝ գովերգելով նրա տաղանդը, բարությունն ու մեծահոգությունը։

«Արթուր ջան, դու մեր պարծանքն ես, մեր լույսը»,- կրկնում էր հորաքույրը՝ արցունքն աչքերին։

«Առանց քեզ ի՞նչ կանեինք, դու մեր միակ հույսն ու հենարանն ես»,- ավելացնում էր քեռին՝ շոյելով նրա ուսը։

Արթուրը հալվում էր այս խոսքերից։ Նա իսկապես հավատում էր, որ իրեն անկեղծորեն սիրում են, և իր ֆինանսական հաջողությունը երկրորդական է։ Նա օգնում էր բոլորին՝ մեկի ուսման վարձն էր փոխանցում, մյուսի բիզնեսի հիմքը դնում, երրորդին ուղղակի գումար տալիս՝ առօրյա հոգսերը թեթևացնելու համար։

Ճակատագրական որոշումը, որ բացահայտեց բոլորի դիմակները

Այս անգամ, սակայն, Արթուրը Հայաստան էր եկել ոչ միայն հերթական այցով։ Նա որոշել էր իրականացնել իր վաղեմի երազանքը՝ իր ողջ կարողությամբ հիմնադրամ ստեղծել, որը պիտի զբաղվեր Հայաստանի շնորհալի, բայց անապահով պատանիների կրթությամբ։ Նա ցանկանում էր իր հայրենիքում թողնել մի բան, որը կմնար իրենից հետո։

Երբ նա հավաքեց բոլոր հարազատներին և հայտնեց իր որոշման մասին, սենյակում մի պահ մեռյալ լռություն տիրեց։ Առաջինը լռությունը խախտեց քեռի Սուրենը։

«Ի՞նչ հիմնադրամ, Արթուր ջան, այդ ի՞նչ ես մտածել։ Քո ամբողջ քրտինքով վաստակածը տա՞ս ուրիշներին»։

«Բայց դա հանուն մեր երկրի ապագայի է, քեռի»,- փորձեց բացատրել Արթուրը։

«Ապագան մենք ենք՝ քո հարազատները,- խոսքին խառնվեց հորաքույր Անահիտը։- Մենք քո կարիքն ավելի շատ ունենք, քան ինչ-որ անծանոթ երեխաներ»։

Զրույցը գնալով թեժանում էր։ Բոլորը միաբերան փորձում էին հետ համոզել նրան։ Նրանց դեմքերին այլևս չկար այն սիրալիր ժպիտը, իսկ ձայնի մեջ՝ ջերմությունը։ Արթուրն առաջին անգամ տեսավ նրանց աչքերում սառը հաշվարկ և վախ՝ վախ՝ կորցնելու իրենց ֆինանսական աղբյուրը։

Դաժան փորձությունը. կեղծ սնանկություն և իսկական դավաճանություն

Այդ երեկո նա ամեն ինչ պատմեց իր մանկության ընկերոջը՝ Լևոնին, ով միակն էր, որ երբեք նրանից ոչինչ չէր խնդրել։

«Ես կարծես կուրացած լինեի, Լևոն,- ասաց Արթուրը՝ դառնությամբ լցված,- նրանց միայն իմ փողերն են պետք»։

«Միգուցե սխալվում ես,- զգուշորեն պատասխանեց Լևոնը,- բայց եթե կասկածում ես, կա դա ստուգելու մի միջոց»։

Եվ ընկերները մշակեցին մի պլան։ Հաջորդ օրը Արթուրը խուճապահար զանգեց հարազատներին և հայտնեց, թե իբր Ֆրանսիայի հարկային մարմինները քրեական գործ են հարուցել իր դեմ՝ հիմնադրամի հետ կապված, և իր բոլոր հաշիվները սառեցվել են։

«Ես անգամ գրպանի գումար չունեմ,- գրեթե լացակումած ասում էր նա,- ինձ ժամանակավորապես ձեր օգնությունն է պետք, մինչև այս հարցերը լուծվեն»։

Հեռախոսի մյուս կողմում կրկին լռություն էր։ Հետո սկսվեցին անվերջ արդարացումները։

«Ա՜խ, Արթուր ջան, հենց նոր էինք տան վերանորոգում սկսել, ամբողջ գումարը դրա վրա գնաց»,- ձայնի մեջ կեղծ ցավ խաղացնելով՝ ասաց հորաքույրը։

«Իմ բիզնեսի գործերը վատ են, ես ինքս պարտքերի մեջ եմ»,- բողոքեց քեռին։

Նրանք առաջարկեցին նրան ապրել իրենց տան ամենափոքր, հին ու փոշոտ սենյակում, որտեղ տարիներով ոչ ոք ոտք չէր դրել։ Նրանց վերաբերմունքը քամահրական էր։ Այն մարդը, ում երեկ աստվածացնում էին, այսօր դարձել էր անպետք բեռ։

Հանճարեղ վրեժխնդրությունը, որը նրանք կհիշեն ամբողջ կյանքում

Արթուրի համար ամեն ինչ պարզ էր, բայց Լևոնն առաջարկեց անցնել գործողության երկրորդ, ավելի դաժան մասին։ Նա, ներկայանալով որպես ազդեցիկ մարդու միջնորդ, հերթով հանդիպեց բոլոր հարազատներին։

«Արթուրը խորը ճգնաժամի մեջ է,- ասում էր Լևոնը,- նա պատրաստվում է հրաժարվել հիմնադրամի մտքից և ամբողջ կարողությունը կիսել ձեր միջև։ Բայց նրա վրա պետք է ճիշտ ազդել։ Ես կարող եմ անել դա, համոզել, որ հենց ձեզ բաժին հասնի ամենամեծ կտորը։ Դրա համար ընդամենը 10,000 դոլար է պետք՝ որպես նախավճար»։

Հարազատների աչքերը փայլեցին։ Նրանք, ովքեր «սնանկացած» Արթուրին օգնելու համար միջոցներ չունեին, այժմ հեշտությամբ գտան պահանջվող գումարը և առանց վարանելու տվեցին Լևոնին՝ խնդրելով, որ այս գործարքը գաղտնի մնա մյուսներից։

Կարդացեք նաև՝ Կոնդի հին տան ողբերգությունից անցել էր 30 տարի, երբ թոռը գտավ պապի ֆոտոխցիկը՝ ապշեց տեսնելով վերջին լուսանկարը

Մեկ շաբաթ անց Արթուրը բոլորին հրավիրեց շքեղ ռեստորան՝ իբր «հրաժեշտի երեկույթի»։

«Շնորհակալ եմ ձեր աջակցության համար,- սառը ձայնով սկսեց նա իր խոսքը,- ես հասկացա, թե ով ով է»։

Նա պատմեց, որ հարկայինի հետ կապված խնդիրները կեղծիք էին։ Հետո նայեց Լևոնին, ով մոտեցավ սեղանին՝ ձեռքին մի քանի ծրար։

«Սրանք ձեզ համար են»,- ասաց Արթուրը։

Հարազատները անհամբեր բացեցին ծրարները՝ կարծելով, թե դրանցում գումար կա։ Բայց դրա փոխարեն նրանք գտան իրենց իսկ տված 10,000 դոլարի անդորրագրերը և մի փոքրիկ գրություն.

«Շնորհավորում եմ։ Ձեր անունով կատարվել է առաջին նվիրատվությունը «Ապագայի Տաղանդներ» հիմնադրամին։ Շնորհակալություն մեծահոգության համար»։

Հարազատների դեմքերը քարացան։ Նրանք հասկացան, որ խաղը տանուլ են տվել, որ իրենց ագահությունը մերկացել է ամենախայտառակ ձևով։

«Իսկ ես…,- շարունակեց Արթուրը՝ ոտքի կանգնելով,- մնում եմ Հայաստանում։ Ես գտա իմ իսկական ընտանիքին։ Դրանք այն երեխաներն են, ում ես կօգնեմ կյանքի ուղի գտնել։ Ցտեսություն»։

Նա շրջվեց և Լևոնի հետ հեռացավ՝ թողնելով իր «հարազատներին» մենակ իրենց ամոթի, խայտառակության և դառը ճշմարտության հետ, որը ոսկուց թանկ էր, բայց և ավելի դառը, քան որևէ դեղ։

Բոլոր կերպարներն ու իրադարձությունները հորինված են: Յուրաքանչյուր համընկնում՝ պատահականություն է: