Մի Սեր, մեծ Սեր, իրական Սեր…
Դարձած մշուշոտ երազ ապրում է սրտում: Նա երազի տեսքով էլ հզոր է, մեծ է: Նա մշուշոտ էլ՝ գլխավորն է, կարևորն է:
Բայց կար ժամանակ, երբ նա իրական էր, նյութեղեն էր: Եվ նրան թվում էր, որ իր պոռթկումը արդյունք ունի, ուղակի դրա համար ժամանակ է պետք: Եվ նա սպասում էր, սպասում էր համբերատար, սպասում էր հույսով լի, հավատում էր անվերապահորեն:
Բայց մի օր այդ սպասումները, հույսերը ու հավատը հոդս ցնդեցին: Եվ ճանապարհ դեպի արդյունքը իսպառ վերացավ: Եվ Սերը մշուշով պատվեց, դարձավ երազ, բայց երբեք չսպառվեց ու չփոքրացավ: Հիմա ապրում է նա անհույս սպասումով, նույն հզորությամբ, չնայած փշերով խոցված արյունվող վերքերի…