Ձեր մոտ երբևէ եղե՞լ է մի այնպիսի զգացողություն, որ սիրտդ մի ինչ որ լավ բան է “գուշակում”: Նա անհանգիստ, բայց ինչ որ երջանկացնող թրթիռներ է արձակում, քեզ թվում է որ ուր որ է մի շատ լավ բան է լինելու, քեզ թվում է ամեն ինչ կյանքումդ ուր որ է կպարզվի ու կլուսավորվի և դու սպասում ես: Եվ դու սպասում ես, անընդհատ սպասում, հուսահատ սպասում, բայց սպասում ես, որովհետև սիրտդ անընդհատ ինչ որ լավ բան է փորձում ասել:
Բայց հետո հասկանում ես որ սիրտդ նույնպես հուսահատ է և և այդ երջանիկ թրթիռները ընդամենը ինքնապաշտպանական բնազդ են: Բնազդ որը ինչ որ չափով փորձում է այնպես անել որ սիրտդ չճաքի, որ դու չխելագարվես:
Ու այդժամ երջանկության սպասումները վեր են ածվում սարսափելի մղձավանջի, դաժան երազի ու հուսախաբ տարիների:
Խելագարվու՞մ եմ: