Հինգ տարի առաջ ռեժիսոր Ատդհե Տրեպչան թողեց իր աշխատանքը, վերցրեց տեսախցիկը և մեքենայով ուղևորվեց երկրով մեկ՝ անծանոթներին տալով ընդամենը մեկ հարց՝ «Դուք երջանի՞կ եք»։ Մարդիկ հաճախ շփոթվում էին, բայց պատասխանում էին զարմանալի անկեղծությամբ։

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Ոմանք պատմում էին, որ երջանկություն են գտել երեխայի ծնվելուց հետո։ Մյուսների համար երջանկությունը համեղ սնունդն էր, ճաշը, մաքուր օդը կամ պարզապես լավ ու վատ եղանակը։ Մեկ ուրիշն էլ խոստովանեց, որ իր երջանկությունն ամեն օր թթու վարունգ վայելելն է։ Ինքը՝ ռեժիսորը, չի փորձում սահմանել, թե ինչ է երջանկությունը կամ «լավ կյանքը». նա թողնում է, որ դա որոշի յուրաքանչյուրը, գրում է The Washington Post-ը։

Նրա յուրաքանչյուր հարցազրույց սկսվում է նույն կերպ. նկարահանող խմբի անդամը մոտենում է անցորդին՝ խնդրելով թույլտվություն՝ վավերագրական ֆիլմի համար մեկ հարց տալու։ Ապա, առանց ավելորդ նախաբանների, հնչում է հարցը. «Դուք երջանի՞կ եք»։ Շատ հաճախ պատասխանից առաջ երկարատև դադար է լինում։

«Երբ մարդուն տալիս ես այդ հարցը, նա կարծես մտովի վերանայում է իր ամբողջ կյանքը՝ մտքերը, հանգամանքները։ Հենց այդ պահին նա որոշում է, թե արդյոք այդ ամենը իրեն դարձնում է երջանիկ, թե դժբախտ։ Ինձ թվում է, երջանիկ և դժբախտ մարդկանց հիմնական տարբերությունն ասելու կարողության մեջ է. «Գիտե՛ս ինչ, թող որ հիմա ամեն ինչ հարթ չէ իմ կյանքում, բայց այս սենդվիչն ինձ երջանկացնում է»»։

— նշում է Տրեպչան։

Երջանկությունը որպես ընտրություն և մարզվող հմտություն

Այս նախագծի վրա տարիներ աշխատելով՝ Տրեպչան հանգել է այն եզրահանգման, որ երջանկությունը մեծ մասամբ ընտրություն է։ Նա հանդիպել է մարդկանց, ովքեր տառապում էին ծանր հիվանդություններից կամ անցնում էին դժվարությունների միջով, բայց, այդուհանդերձ, կարողանում էին ուրախության առիթներ գտնել։

Նրա կարծիքով՝ երջանկությունը մկանի նման է։ Եթե այն անընդհատ մարզես, կարող ես փոխել նույնիսկ ուղեղի քիմիան՝ սովորելով բացասականը դրականի վերածել, իսկ անսպասելի փոփոխություններն ընկալել որպես նոր հնարավորություններ։

Դարհեմի համալսարանի հոգեբանության պրոֆեսոր Ֆուքսիա Սիրուան երախտագիտություն է ուսումնասիրել՝ հատկապես քրոնիկ հիվանդություններով և ցավով ապրող մարդկանց շրջանում։ «Ես բացահայտել եմ, որ նույնիսկ ծանր հիվանդությունների հետ ապրող մարդիկ ունակ են պահպանել լավատեսությունը», — ընդգծում է նա։ Սիրուայի խոսքով՝ դրական մտածողությունը կարելի է զարգացնել և ամրապնդել, և այն կարող է գործել որպես ինքնաիրականացող մարգարեություն։

«Սա պարզապես միտքը լավը նկատելուն վարժեցնելու հմտություն է։ Շատերը լսել են երախտագիտության օրագրերի մասին և թերահավատորեն են մոտեցել դրանց, սակայն իրականում դա հզոր գործիք է։ Դուք պարզապես վերալարում եք ձեր մտածողությունը»։

— բացատրում է գիտնականը։

Ե՛վ Սիրուան, և՛ Տրեպչան համակարծիք են, որ կան խնդիրներ, որոնք հնարավոր չէ լուծել միայն դրական մտածելակերպով։ Վիշտը, մենակությունը, դեպրեսիան և նմանատիպ խանգարումները մասնագիտական օգնության կարիք ունեն։ Սակայն նույնիսկ այդ դեպքերում հույսն ու դրականը տեսնելու ձգտումն օգնում են ելքեր որոնել։

Կարդացեք նաև՝ Մեծ հոգեբան Լիտվակի 22 կանոնները կփոխեն ձեր կյանքը․ բացում են ճանապարհ դեպի երջանկություն

Իսկ ի՞նքը՝ ռեժիսորը, երջանիկ է

Հասկանալով, թե որքան մարդու է ոգեշնչում իր աշխատանքով՝ Տրեպչան որոշեց իր հարթակն օգտագործել բարի գործերի համար։ Նա սկսեց համագործակցել բարեգործական կազմակերպությունների հետ՝ օգնելով նրանց դրամահավաքի, կամավորներ ներգրավելու և սոցցանցերում իրենց լսարանն ընդլայնելու հարցերում։

Իսկ երբ հենց իրեն հարցրին՝ արդյոք ինքը երջանի՞կ է, ռեժիսորը պատասխանեց՝ այո՛, բայց ոչ մասնագիտական հաջողությունների կամ միլիոնավոր հետևորդների շնորհիվ։ «Ես երջանիկ եմ, որովհետև ընտանիք ունեմ։ Մարդիկ հաճախ դա ընդունում են որպես սովորական բան, բայց եթե դու ունես ընտանիք, ապա, կարծում եմ, դու արդեն իսկ մտնում ես Երկրի ամենաերջանիկ մարդկանց այն մեկ տոկոսի մեջ», — եզրափակեց նա։