Շատերը հիշում են այս մաստակը և սիրում են այն հենց ներդիրների համար: Այս մինի կոմիքսները հավաքվում են մինչ օրս: Բայց քչերը գիտեն այդ հերոսների իրական պատմությունը: Իսկ պատմությունը հետևյալն է …
1967 թվականին նկարչուհի Քիմը հանդիպում է Ռոբերտոյի հետ:
Ի նշան ուշադրության, Քիմը հաճախ անձեռոցիկների վրա նկարում է մի աղջկա և մի տղայի, իսկ անկյունում ստորագրում է «Love is…»:
Զույգն ամուսնանում է և երեխաներ ունենում: Քիմը շարունակում է նկարել կոմիքսներ և նույնիսկ փորձում է դրանք տպագրել:
Եվ ահա հաջողության պահը: 1970-ին տեղի ունեցավ «Սիրո պատմություն» ֆիլմի պրեմիերան: Նրա կարգախոսն էր. «Սերը երբեք չպետք է ընդունի ափսոսանքը»:
Քիմը վերցնում է թեման և թողարկում կոմիքս՝ «Սերը առիթ է ասելու, որ ցավում ես» արտահայտությամբ: Դրանից հետո ձնահյուսի պես պատվերները թափվում էին նրա վրա:
Գրությունները երբեմն բավականին կոշտ էին․
«Սերն այն է, երբ նա անում է այն, ինչ ուզում է, իսկ դու էլ անում ես այն, ինչ ուզում է նա»:
«Սերն այն է, երբ ուզում ես խեղդել նրան»:
«Love is…»-ի թողարկումները պատմում էին նրանց ընտանիքի կենսագրությունը. Ինչպես են նրանք ծանոթացել և ամուսնացել, ինչպես են շուն ձեռք բերել և ինչպես են երեխաներ ունեցել:
Բայց 1975 թվականին Ռոբերտոյի մոտ հայտնաբերվեց վերջին ստադիայի քաղցկեղ: Այդ պահին զույգը որոշում է արհեստական բեղմնավորման միջոցով երրորդ երեխան ունենալ: Հորը վիճակված չէր նորածնին տեսնել…
Հաջորդ տարի մի կոմիքս է դուրս գալիս, որտեղ գերեզմանի մոտ մի աղջիկ է կանգնած:
Քիմը վարձում է նկարիչ Բիլ Ասպրեյին և հանձնարարում նկարել կոմիքսներ:
Քիմը մահացավ 55 տարեկան հասակում: Նույնպես քաղցկեղից: Նկարիչ Բիլ Ասպրին նկարում է «Love is…» կոմիքսները մինչ օրս:
Գրանցվիր մեր Telegram ալիքին։ Ուղարկում ենք միայն թարմ հոդվածները և ամենաառաջինը հենց Ձեզ:
