Մի անգամ ուսուցիչը հարցնում է աշակերտներին․
– Ինչո՞ւ են մարդիկ վիճելուց բարձրացնում ձայնը:
– Երևի նրանք կորցնում են համբերությունը, – ենթադրում են աշակերտները:
– Այո, բայց ինչո՞ւ բարձրացնել ձայնը, եթե երկրորդ մարդը գտնվում է քո կողքին, – հարցնում է ուսուցիչը:
Աշակերտները տարակուսած միայն ուսերն են թափ տալիս:
Այդ ժամանակ ուսուցիչն ասում է․
– Երբ մարդիկ վիճում են և նրանց միջև դժգոհությունը մեծանում է, նրանց սրտերը հեռանում են մեկմեկուց: Իսկ դրանց հետ մեկտեղ հեռանում են իրարից նաև նրանց հոգիները: Եվ որպեսզի նրանք լսել իրար՝ ստիպված են բարձրացնել ձայնը: Եվ որքան մեծ է նրանց վիրավորանքն ու բարկությունը, այնքան բարձր են բղավում: Իսկ ի՞նչ է տեղի ունենում, երբ մարդիկ սիրահարված են։ Նրանք չեն բարձրացնում ձայնը, այլ խոսում են շատ ցածր: Նրանց սրտերը շատ մոտ են, իսկ նրանց միջև հեռավորությունը գրեթե անհետանում է:
– Իսկ ի՞նչ է տեղի ունենում, երբ մարդկանց ղեկավարում է սերը, – հարցնում են աշակերտները: – Նրանք չեն բարձրացնում ձայնը, այլ շշնջում են միմյանց: Իսկ երբեմն էլ բառեր հարկավոր չեն՝ նրանց աչքերը խոսում են բառերի փոխարեն:
Մի մոռացեք, որ վեճերը հեռացնում են Ձեզ իրարից, իսկ բառերը՝ արտաբերված բարձր տոնայնությամբ, բազմակի անգամ մեծացնում են այդ հեռավորությունը: Մի չարաշահեք դա, որովհետև կգա մի օր, որ Ձեր միջև հեռավորությունը կդառնա այնքան, որ հետդարձի ճանապարհ այլևս չեք կարղանա գտնել:
Գրանցվիր մեր Telegram ալիքին։ Ուղարկում ենք միայն պոպուլյար հոդվածները և օրը միայն մեկ անգամ:
