Ներկայացնում ենք ֆրանսիացի գրող Օնորե դը Բալզակի աֆորիզմները, որոնք լի են կյանքի իմաստությամբ.
Մարդու մասին դատելու համար գոնե ծայրահեղ դեպքում պետք է խորամուխ լինել նրա մտքերի, նրա դժբախտությունների, նրա հուզումների մեջ։
Իդելական գեղեցկությունը և ամենահիանալի արտաքինը ոչինչ չարժեն, եթե նրանով ոչ ոք չի հիանում։
Վիշտը մեր բոլոր զգացմունքներից ամենակայունն է։
Ոչ ոք չի սկսի որոնել թաքնված առաքինությունները։
Կասկածել նշանակում է ուժը կորցնել։
Հանգամանքները փոփոխական են, սկզբունքները՝ երբեք։
Չափն անցնելը չի նշանակում հասնել նպատակին։
Զրպարտությունը անտարբեր է ոչնչությունների նկատմամբ։
Խոստովանելով իր թերությունները մարդն ուժեղանում է։
Ծիծաղով ուղղում են բարքերը։
Ծաղրասերը միշտ մակերեսային էակ է։
Լինում են երկու տեսակ հիմարություն՝ սակավախոս և շատախոս։
Հասարակական կարծիքը չի հանդուրժում կտրուկ փոփոխություններ։
Ճշմարտությունը նման է դառը ըմպելիքի, որը տհաճ համ ունի, բայց դրա փոխարեն վերականգնում է արողջությունը։
Ազնիվ սիրտը չի կարող անհավատարիմ լինել։
Անձնապաշտությունը թույն է բարեկամության համար։
Սերն իր մեջ միավորում է մարդու բոլոր բարի հատկությունները։
Հիրավի մեծ լինելու համար նրա հոգին ու բնավորությունը պետք է հավասար լինեն նրա տաղանդին։
Սեփական համոզմունքները չեն կախում պատին։
Ես իմ կյանքը ամփոփել եմ ոչ թե սրտումս, որ կարող է փշրվել, ոչ թե զգացմունքներում, որոնք բթանում են, այլ ուղեղումս, որ չի մաշվում և դիմանում է ամեն ինչի։
Կյանքի ուժեղ ցնցումներն ապաքինում են մանր սարսափներից։
Քաղաքավարությունն ու համեստությունը վկայում են մարդու իսկական կրթվածության մասին։
Հրապարակման ներկայացրեց՝ Սիլվա Ներսիսյանը
[infobox title=’Ուշադրություն’]Դուք նույնպես կարող եք հրապարակել Ձեր նյութը Mediamag.am-ում։ Նյութը հրապարակելու համար սեղմեք ներքևի կոճակը. [/infobox]
Գրանցվիր մեր 
