Պատկերացրեք 1940-ականների Հոլիվուդը։ Մտքում անմիջապես կծնվեն փայլ, շքեղ զգեստներ և գեղեցկության աստվածուհիներ։ Եվ այդ աստվածուհիների շարքում կար մեկը, ում անվանում էին «աշխարհի ամենագեղեցիկ կինը»։ Նրա անունը Հեդի Լամար էր։

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Նա այն կինն էր, ում դեմքը ոգեշնչել է Դիսնեյի «Սպիտակաձյունիկին», ում սկանդալային մերկ տեսարանը եվրոպական ֆիլմում ցնցել էր աշխարհը, ում սիրավեպերի մասին խոսում էին բոլորը։ Նա կատարյալ հոլիվուդյան աստղ էր։

Սակայն այն, ինչ դուք այժմ կկարդաք, կփոխի ձեր պատկերացումներն ամեն ինչի մասին։ Որովհետև գիշերները, երբ Հոլիվուդը քնում էր, Հեդի Լամարը դադարում էր կինոաստղ լինել։ Նա վերածվում էր հանճարեղ գյուտարարի։

Եվ այն, ինչ նա ստեղծեց, այսօր դուք անվանում եք Wi-Fi։

Կյանք 1. Աստղը, որին բոլորը տեսնում էին

Հեդի Լամարի (ի ծնե՝ Հեդվիգ Կիսլեր) կյանքը նման էր ֆիլմի սցենարի։ Նա ամուսնացել էր Ավստրիայի ամենահարուստ զինագործներից մեկի հետ, որը բառացիորեն նրան փակի տակ էր պահում և նացիստների համար զենք վաճառում։ Մի գիշեր Հեդին, վերցնելով իր ադամանդները, փախավ ամրոցից, հասավ Փարիզ, ապա՝ Լոնդոն, որտեղ հանդիպեց MGM ստուդիայի ղեկավար Լուիս Մայերին։ Մայերը նրան տարավ Հոլիվուդ և դարձրեց աստղ։

Բայց Հոլիվուդը նրա համար ոսկե վանդակ էր։ Նրան տալիս էին «գեղեցիկ տիկնիկի» դերեր։ Ոչ ոք չէր էլ կասկածում, որ այդ անթերի դեմքի հետևում թաքնված է սուր, մաթեմատիկական միտք։ Նա իր թրեյլերում, նկարահանումների միջև, ոչ թե շպարն էր թարմացնում, այլ ինժեներական խնդիրներ լուծում։

«Ցանկացած աղջիկ կարող է գլամուրային լինել, – ասում էր նա, – պետք է ընդամենը հանգիստ կանգնել և հիմար տեսք ընդունել»։

Բայց նա հոգնել էր հիմար տեսք ընդունելուց։ Եվ շուտով աշխարհը ստիպված եղավ տեսնել նրա իրական դեմքը։

Կյանք 2. Գյուտարարը, որին ոչ ոք չէր նկատում

Սկսվել էր Երկրորդ համաշխարհային պատերազմը։ Նացիստական սուզանավերը խորտակում էին դաշնակիցների նավերը, այդ թվում՝ նավեր, որոնք տեղափոխում էին երեխաների։ Հեդին, որը ատում էր նացիստներին, որոշեց, որ պետք է օգնի։

Նա գիտեր, որ ռադիոկառավարվող տորպեդները խոցելի են, քանի որ թշնամին կարող է հեշտությամբ խլացնել կառավարման ազդանշանի հաճախականությունը։ Եվ նրա գլխում ծնվեց հանճարեղ գաղափար։

Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե ռադիոազդանշանը անընդհատ «ցատկի» մի հաճախականությունից մյուսը՝ անկանոն հաջորդականությամբ։ Այդ դեպքում թշնամին երբեք չի կարող կանխատեսել, թե որտեղ կլինի ազդանշանը հաջորդ վայրկյանին, և չի կարողանա այն խլացնել։

Այս գաղափարը կյանքի կոչելու համար նրան պետք էր համահեղինակ։ Եվ նա գտավ նրան՝ ի դեմս ավանգարդ կոմպոզիտոր Ջորջ Անթեյլի։ Նրանք միասին ստեղծեցին մի սարք, որն օգտագործում էր մեխանիկական դաշնամուրի թղթե ժապավենի սկզբունքը՝ 88 հաճախականությունների միջև ազդանշանը համաժամանակեցնելու համար։

1942 թվականին նրանք ստացան «Գաղտնի հաղորդակցման համակարգ»-ի արտոնագիրը։

Նրանք իրենց հայտնագործությունը նվիրեցին ԱՄՆ ռազմածովային ուժերին։ Իսկ գիտե՞ք, թե ինչ պատասխան ստացան։

Բանակի գեներալները ծիծաղեցին նրա վրա։ Նրանք ասացին. «Տիկի՛ն, դուք ավելի օգտակար կլինեք, եթե ձեր գեղեցկությունն օգտագործեք՝ զինվորներին ոգևորելու և ռազմական պարտատոմսեր վաճառելու համար»։

Հեդիի գաղափարը դրվեց դարակը։

Կարդացեք նաև՝ Հայտնի մարդկանց մոռացված գյուտերը

Ժառանգություն, որը եկավ տասնամյակներ անց

Տարիներ անց, երբ սկսվեց Սառը պատերազմը, զինվորականները հիշեցին այդ «մոռացված» արտոնագրի մասին և սկսեցին օգտագործել «հաճախականությունների ցատկի» տեխնոլոգիան իրենց կապի համակարգերում։

Սակայն իսկական հեղափոխությունը տեղի ունեցավ տասնամյակներ անց։ Երբ ստեղծվում էին բջջային հեռախոսները, GPS-ը, Bluetooth-ը և այն, ինչն այսօր մենք անվանում ենք Wi-Fi, ինժեներները հիմք ընդունեցին հենց այս տեխնոլոգիան։ Այն թույլ է տալիս, որ ձեր հեռախոսը և ռոութերը «խոսեն» իրար հետ՝ չխանգարելով հարևանի սարքերին։

Հեդի Լամարը իր հայտնագործության համար ոչ մի ցենտ չստացավ. նրա արտոնագրի ժամկետը վաղուց լրացել էր։ Նրա մասին հիշեցին միայն կյանքի վերջին տարիներին՝ պարգևատրելով բազմաթիվ գիտական մրցանակներով։

Նրա պատասխանը լակոնիկ էր. «Դե, վերջապես»։

Եզրակացություն

Այսօր, երբ միացնում եք ձեր Wi-Fi-ը, կիսվում եք նկարով կամ օգտագործում եք GPS, հիշե՛ք Հեդի Լամարին։ Հիշեք այն կնոջը, որն ապրում էր երկու կյանքով։ Մեկը՝ պարտադրված, փայլուն, որը տեսնում էին բոլորը։ Եվ մյուսը՝ իրական, գաղտնի, որը փոխեց աշխարհը։

Նա ապացուցեց, որ ամենահզոր միտքը կարող է թաքնված լինել ամենագեղեցիկ դեմքի հետևում։ Եվ երբեմն ամենամեծ հայտնագործությունները ծնվում են ոչ թե լաբորատորիաներում, այլ մի սրտում, որը պարզապես ուզում է աշխարհն ավելի լավը դարձնել։