Տղամարդն, ով ուներ ամեն ինչ, կյանքի ամենակարևոր դասը քաղեց միայն իր կյանքի վերջին օրերում: Բժիշկ Ռիչարդ Թեո Քեն Սյանգը ափսոսում էր, որ կենտրոնացած էր բացառապես փող աշխատելու վրա՝ անտեսելով Աստծուն:

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Նրա մարմինը գնալով թուլանում էր, և դրան զուգընթաց պլաստիկ վիրաբույժի մոտ եկավ գիտակցում, որ երջանիկ կյանքը շատ ավելին է, քան լի դրամապանակը: Այսպիսով, իր մահից առաջ դոկտոր Սյանգն ասաց, որ իրականում ոչ մի փող երջանկություն չի բերում և կարող է նույնիսկ լինել բոլոր չարիքի աղբյուրը:

Բժիշկ Սյանգը մահացել է թոքերի քաղցկեղից։ Նա 40 տարեկան էր։ Մահից առաջ նա զղջացել է մի քանի բանի համար։ Իր նամակում, որը տարածվել է համացանցում, նա գրել է. «Ես ժամանակակից հասարակության տիպիկ արտադրանքն եմ: Շատ վաղ տարիքից ես կուրորեն հավատում էի, որ երջանիկ լինելն ու հաջողակ լինելը նույն բանն են։ Ես հավատում էի, որ հաջողությունը միշտ բերում է հարստության, և, հետևաբար, ես ապրել եմ այս կարգախոսին համապատասխան»։

Սյանգը ժամանակին փոխեց իր գործունեությունը ակնաբուժությունից պլաստիկ վիրաբուժության: Եվ առաջին տարվա ընթացքում նրա նոր աշխատանքը նրան միլիոնավոր դոլարներ բերեց։

Սպորտային մեքենաների սիրահարն իր հանգստյան օրերն անց էր կացնում ավտոակումբներում՝ մրցելով իր սիրելի մեքենաներով: Սյանգն ասում էր. «Գիտեք, զավեշտն այն է, որ մարդիկ ընտանեկան բժիշկներին և ընդհանուր բժիշկներին հերոս չեն համարում: Նրանց համար հերոս են միայն հարուստ ու հայտնի մարդիկ»։

Կարդացեք նաև՝ «Love is»-ի իրական զույգի տխուր պատմությունը

Վիրաբույժն այցելում էր լավագույն ռեստորանները և ժամանակ էր անցկացնում ամենահայտնի մարդկանց հետ:

Սյանգն ուներ առնվազն չորս սուպերմեքենա իր հավաքածուում, այդ թվում՝ Nissan GTR, Subaru WRX, Honda S2000 և Ferrari 430: Տղամարդը մի անգամ ասել է․ «Տեսեք, հեգնանքը իմ ունեցած բոլոր բաների մեջ է, իմ հաջողությունները, մրցանակները, մեքենաները, տունը և այլն: Ես կարծում էի, որ նրանք ինձ երջանիկ կդարձնեն։ Բայց, ի վերջո, նյութական հարստությունն ինձ ոչ մի ուրախություն չբերեց»։

Դոկտոր Սյանգի խոսքերով, իր կյանքի վերջին օրերին այլ մարդկանց հետ ժամանակ անցկացնելն է իրեն երջանկացրել. «Երբ ես դեմ առ դեմ հանդիպեցի մահվան, երբ ստիպված էի դա անել, ես թողեցի ամեն ինչ և կենտրոնացա միայն ամենակարևորի վրա: Զավեշտն այն է, որ մենք սովորում ենք ճիշտ ապրել, երբ արդեն շատ ուշ է լինում»: