Դավաճանությունը միշտ էլ դավաճանություն է մնում…

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Դավաճանել ցանկացածին, ցանկացած վայրում և ցանկացած ժամանակ՝ հնարավոր է դավաճանի համար: Շահեկան է: Կարող են դավաճանել սրբին, կամ կարող են դավաճանել ոչ սրբին: Դա ընդհանրապես նշանակություն չունի։ Կարևորն այն է, որ դավաճանում են նրան, ով լիովին վստահել է։ Կլեոպատրան դավաճանեց Մարկ Անտոնիոին․ իսկ նրանք երեխաներ ունեին: Մարկ Անտոնիոն սիրում էր նրան։ Նվերներ էր տալիս, հողեր և թագավորություններ:

Բայց Օկտավիանոսը եկավ Եգիպտոս, Կլեոպատրային կյանք առաջարկեց դավաճանության դիմաց, և Կլեոպատրան հրամայեց տեղեկացնել Անտոնիոին, որ նա իբր ինքնասպան է եղել: Իսկ Անտոնիոն անմիջապես նետվեց սրի վրա և մահացավ, նա չէր կարող ապրել առանց նրա: Իհարկե, Օկտավիանոսը խաբեց Կլեոպատրային։ Եվ Կլեոպատրան ստիպված էր ինքնասպան լինել։ Բայց այդպիսի դավաճանություն եղել է:

Իսկ Սոնկա Ոսկե ձեռքին դավաճանել է իր սիրելին՝ երիտասարդ գող Կոչուբչիկը։ Սոնկան շատ էր սիրում նրան, իսկ նա ապրում էր Սոնկայի փողերով: Իսկ հետո գնաց ու նրան հանձնեց ոստիկանություն՝ թեթև պատժի դիմաց։

Երբ Սոնյային տարան տաժանավայր, այս երիտասարդը գրպանեց ամբողջ փողը և սկսեց նոր ազնիվ կյանք: Գուցե ոչ ազնիվ: Բայց լիովին ապահովված: Իհարկե, Սոնկան գող էր և արկածախնդիր։ Եվ նրան տեղն է՝ շատերը կասեն:

Կարդացեք նաև՝ Չկան նախկին դավաճաններ. որոշ դառը ճշմարտություններ դավաճանության մասին

Այնուամենայնիվ, դավաճանությունը միշտ էլ դավաճանություն է մնում: Եվ ցանկություն է առաջանում այդ Կոչուբչիկին  բռունցքով տալ մռութին, կներեք, ինչպես Զոշչենկոն գրել է մեկ այլն դավաճանի մասին։

Կոմս Օռլովի մասին, ով իշխանուհի Տարականովային գայթակղեց և տարավ նավ, հարսանիք կազմակերպեց, նրան երեխա ստեղծեց, իսկ հետո հանձնեց արկածախնդիր Եկատերինա II-ին, թե՝ տեսեք, թե ինչ խելամտորեն բռնեցի չարագործին: Եվ Եկատերինան չգիտես ինչու սկսեց խուսափել Օրլովից, թեև մեծահոգաբար պարգևատրեց նրան… թագուհու համար նա զզվելի էր դարձել: Թեև հանուն նրա Օրլովը դավաճանեց։

Դավաճանությունը մնում է դավաճանություն։ Կարևոր չէ, թե ում են դավաճանել՝ լավին, թե վատին։ Չե Գևարա կամ Սոնկա Ոսկե ձեռքեր: Հրամանատար կամ արկածախնդիր: Սուրբ կամ մեղավոր: Դավաճանում են նրան, ով վստահում էր, ով սիրում էր և ընկեր էր, ով վստահում էր, ով լիովին և ամբողջովին կախված էր՝ կնոջը, ամուսնուն, սիրեկանին, երեխային, ծերունուն, նույնիսկ շանը կամ կատվին:

Եվ Դանթեն հետևում էր դժոխքում՝ այնտեղ ամենատաք տեղը պատրաստված էր դավաճանների համար։ Եվ այնտեղ չեն հարցնում, թե ում և ինչի համար են դավաճանել, դա կարևոր չէ: Ինչի համար են սպանել՝ կարևոր է: Իսկ թե ինչի համար են դավաճանել՝ նույնիսկ չեն հարցնի: Դավաճանել են՝ և ամեն ինչ պարզ է: Եվ արդարացումներ չկան…

Աննա Կիրյանովա