Սիրահարվածությունը օրգանիզմի համար սթրես է՝ այդ ժամանակ մենք կորցնում ենք ախորժակը, քունը և հաճախ ենք անհանգստանում: Սակայն այդ նոր զգացմունքը գույներ է տալիս մեր գորշ առօրյային:
Ի՞նչ է «սիրահարվածությունը»
Իրականում այդ հարցին դժվարանում են պատասխանել նույնիսկ գիտնականները: Սակայն բժիշկները սիրահարվածությունը կապում են օրգանիզմում հորմոնալ ֆոնի փոփոխության հետ, քանի որ այդ զգացմունքի հետ օրգանիզմում մեծ քանակությամբ սկսում են արտադրվել անպիսի հորմոններ, ինչպիսիք են՝ դոֆամինը և օքսիտոցինը: Այդ պատճառով էլ մենք կորցնում ենք իրականության զգացողությունը, քանի որ ի հայտ է գալիս էմոցիոնալ անկայունություն:
Ինչո՞ւ են սիրուց կուրանում
Սերը, ինչպես յուրաքանչյուր այլ պրոցես ունի իր որոշակի ցիկլը: Հոգեբան Կարլոս Գարսիան առանձնացրել է սիրո երեք էտապ՝ սիրահարվածություն, կիրք և ընկերություն: Ինչպես գրում է հոգեբանը՝ առաջին փուլում մենք իդեալականացնում ենք մեր սիրելիին, քանի որ հենց այդ ժամանակ են վերընշված հորմոնները ազդում գլխուղեղի վրա: Մենք սիրում ենք ոչ թե մարդուն, այլ մեր գլխում հորինված կերպարին: Եվ միայն երրորդ փուլում մեր հորմոնները հանգստանում են և այդ պատճառով մենք սկսում ենք տեսնել մեր հիացմունքի առարկային նորովի:
Սերը ինչպես նևրոզ
Ենթադրենք, որ մանուկ հասակում մայրը սիրով չի պատել իր աղջկան և նա այդ զգացմունքի կարիքն է ունեցել: Նա մեծացել է, հանդիպել է մի տղայի, ով ուշադրություն է դարձրել նրան և պարուրել ջերմությամբ: Այդ դեպքում գիտնականները պնդում են, որ աղջկան միայն թվում է, որ սիրում է տղային, իսկ իրականում նա այդպես կոմպենսացնում է մայրական սիրո անբավարարվածությունը: Այսինքն նրան թվում է, որ սիրում է տղային, որովհետև դա իր նևրոտիկ անհրաժեշտությունն է:
Սերը որպես միայնության վախ
Մեզանից յուրաքանչյուրը վախենում է մնալ միայնակ, այդ պատճառով էլ սիրահարվում են, ընտանիք կազմում, երեխա ունենում: Միայնության վախի պատճառով մարդիկ հաճախ փակում են աչքերը զուգընկերոջ թերությունների վրա: Եվ գիտակցաբար կուրանում սիրուց:
Գրանցվիր մեր 
