Սալվադոր Դալին էքսցենտրիկ մարդ էր, հայտնի էր իր նարցիսիզմով և հավերժ սկանդալային բնավորությամբ:
Նկարիչ, քանդակագործ, փորագրող՝ XX դարի ամենատաղանդավոր սյուրռեալիստներից մեկը: Իր անձի մասին նա միշտ շատ էր խոսում, օրագիր էր պահում, կյանքի ընթացքում ինքնակենսագրականներ էր հրապարակում: Եվ այս ամենում հասկանալ, որտե՞ղ է իրական Դալին և որտե՞ղ մտածածինը՝ ուղղակի անհնար է: Միգուցե նրա մեջբերումները լույս սփռեն, թե ինչպիսին էր Դալին իրականում:
Եվ այսպես ներկայացնում ենք Ձեզ Սալվադոր Դալիի 30 ցիտատները արվեստի, թշնամիների և սիրելի եսի մասին.
Դալին թմրանյութ է, առանց որի այլևս անհնար է:
Աշխարհը ստիպված է մի փոքր սեղմվել, և հարց. կտեղավորի՞ արդյոք հանճարին:
Նույնիսկ մեծագույն հոգեբանները չեն կարողացել հասկանալ՝ որտե՞ղ է ավարտվում հանճարեղությունը և որտեղ սկսվում խելագարությունը:
Մեծագույն հանճարները միշտ էլ լույս աշխարհ են բերում միջակ երեխաների, և ես չեմ ուզում դառնալ դրա ապացուցողը: Ես ուզում եմ ժառանգություն թողնել միայն ինքս ինձ:
Լինելով միջակություն, պետք չէ կաշվից դուրս գալ՝ միջակությունն ապացուցելու համար: Դա առանց այն էլ պարզ երևում է:
Մեխանիզմը իսկզբանե իմ անձնական թշնանմին էր: Իսկ ինչ վերաբերում է ժամացույցին, ապա դրանք դատապարտված են հոսել կամ ընդհանրապես գոյություն չունենալ:
Դժբախտ են հոգով աղքատները, քանզի բարի մտադրությունները կապում են նրանց ոտքերն ու ձեռքերը:
Ասենք դուրս եկան մարդիկ տիեզերք, և ի՞նչ: Ինչի՞ն է նրանց պետք տիեզերքը, եթե տրված չէ հավերժությունը:
Հերոսը, եթե նա հերոս է՝ միշտ ինքնուրույն է: Մի բան է հերոսը, մեկ ուրիշ բան՝ ծառա:
Սխալը՝ Աստծուց է: Այդ իսկ պատճառով մի փորձեք ուղղել սխալը: Հակառակը, փորձեք հասկանալ այն, խորանալ նրա էության մեջ, հարմարվել նրան: Եվ այդժամ կգա ազատումը:
Մարդուն պետք է ընդունել այնպիսին՝ ինչպիսին որ կա: Ամբողջ իր կեղտով և մահվան հետ հանդերձ:
Եթե անընդհատ մտածես. «ես հանճար եմ», վերջիվերջո կդառնաս հանճար:
Բեղերի ձևը պայմանավորված է պատմականորեն: Հիտլերը չէր կարող այլ ձևի բեղեր ունենալ՝ միայն այդ սվաստիկան քթի տակ:
Նկարիչը նա չէ, որ ոգեշնչվում է, այլ նա, որ ոգշնչում է:
Տեսար, այն գրավեց քո հոգին և վրձնի միջով թափվեց կտավի վրա: Սա գեղանկարչությունն է: Եվ նույն բանն է սերը:
Արվեստը սարսափելի հիվանդություն է, բայց ապրել առանց դրա դեռևս անհնար է:
Նկարչի համար, վրձնի յուրաքանչյուր հպումը կտավին՝ մի ամբողջ դրամա է:
Վազել պատմության առջևով շատ ավելի հետաքրքիր է, քան նկարագրել այն:
Քաղաքականությունը նման է քաղցկեղի: Խժռում է պոեզիան:
Պատմության կողքը քաղաքականությունը՝ նման է անեկդոտի:
Ամենապարզ ձևը ազատվել ոսկու իշխանությունից՝ ունենալ դրանից շատ:
Գրանցվիր մեր 
