Փափուկ ձյուն էր տեղում: Եղանակը անքամի էր և այդ պատճառով՝ մեծ, գեղեցիկ նախշերով փաթիլները, անշտապ, պարի բռնված, պտտվելով և պսպղալով փողոցի լուսավորության լույսերի ներքո, դանդաղ մոտենում էին գետնին:
Երկու, իրար կողք թռչող փաթիլներ, որպեսզի միմյանց չկորցնեն, ձեռք ձեռքի տվեցին և սկսեցին զրույցը.
– Ի՜նչ հրաշալի է ճախրել երկնքով, վայելելով թռիչքը:
– Մենք չենք ճախրում, այլ պարզապես ընկնում ենք, – տխուր նշեց երկրորդ փաթիլը:
– Հենց հասնենք գետնին, մենք կվերածվենք գեղեցիկ, փափուկ ու սպիտակ ծածկոցի:
– Ո՛չ, մենք փաթիլներ ենք և թռչում ենք մեր մահվանը ընդառաջ: Երկրի վրա մարդիկ մեզ ուղղակի կտրորեն:
– Գարնանը մենք կվերածվենք զրնգուն առվակների և կգնանք ու կմիանանք հիասքանչ օվկիանոսին:
– Ո՛չ, գարնանը մենք կսևանանք, կհալվենք և ընդմիշտ կանհետանանք, – հակադարձեց երկրորդը:
Այդպես, մոտենալով գետնին, նրանք ավարտեցին իրենց զրույցը և բաց թողեցին մեկմեկու ձեռքը: Եվ փաթիլներից յուրաքանչյուրը գնաց դեպի իր ճակատագիրը՝ այն ճակատագիրը, որը իրենք էին ընտրել:
Գրանցվիր մեր 
