1993 թվականի աշունն էր։ Երևանի հինավուրց Կոնդ թաղամասի իր փոքրիկ, քարե արվեստանոցում, տանիքի փլուզման հետևանքով մահացել էր քաղաքի հայտնի ճարտարապետ Լևոն Մելիքյանը։ Պաշտոնական եզրակացությունը միանշանակ էր՝ դժբախտ պատահար։ Տունը հին էր, իսկ տեղատարափ անձրևները վերջնականապես քայքայել էին փայտե կառույցները։ Գործը փակվեց, սակայն Լևոնի ընտանիքը այդպես էլ չհավատաց վարկածին։ Նրանք գիտեին, թե նա որքան մանրակրկիտ էր իր տան ամրության հարցում։
Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:
Անցավ մոտ 30 տարի։
Դավիթը՝ Լևոնի թոռը, որ երբեք չէր տեսել իր պապին, որոշեց վերջապես կարգի բերել Կոնդի լքված տան իրերը։ Փոշոտ իրերի միջից նա գտավ պապի հին «Զորկի-4» ֆոտոխցիկը։ Այն ծանր էր ու սառը, կարծես իր մեջ պահում էր մի ամբողջ դարաշրջանի լռությունը։ Հետաքրքրությունից դրդված՝ Դավիթը բացեց խցիկը և մեծ զարմանքով հայտնաբերեց, որ ներսում ժապավեն կա՝ այդպես էլ չհայտածոցված։
Մի քանի օր անց Դավիթը վերցրեց լուսանկարները հին ֆոտոատելիեից։ Ժապավենի կադրերի մեծ մասը Կոնդի սովորական տեսարաններ էին։ Սակայն վերջին մի քանի կադրերը տարօրինակ էին։ Առաջինում պապը՝ Լևոնը, նստած էր սրճարանում մի անծանոթ տղամարդու հետ։ Նրանց դեմքերը լարված էին։ Երկրորդում նույն տղամարդը զայրացած ինչ-որ բան էր բացատրում՝ թափահարելով ձեռքի փաստաթուղթը։ Իսկ վերջին, ամենախորհրդավոր կադրում, խոշոր պլանով նկարված էին արվեստանոցի ձեղնահարկի փայտե հեծանները։ Առաջին հայացքից անհասկանալի էր, թե ինչու է ճարտարապետը լուսանկարել սեփական տան տանիքի կառուցվածքը։
Դավիթը որոշեց դիմել պապի միակ ողջ մնացած գործընկերոջը՝ ճարտարապետ Ռուբենին, ով այժմ բնակվում էր քաղաքի ծերանոցներից մեկում։ Ռուբենը երկար նայեց լուսանկարներին։
— Սա Սարգիսն է, — ասաց նա, — 90-ականներին հայտնի կառուցապատող էր։ Նա ուզում էր գնել Կոնդի մի ամբողջ հատված, այդ թվում՝ քո պապի տունը։ Լևոնը կտրականապես մերժում էր։
Երբ Դավիթը ցույց տվեց հեծանների լուսանկարը, Ռուբենի դեմքը քարացավ։ Նա խնդրեց խոշորացույց և ուշադիր զննեց կադրը։
— Աստված իմ… — շշնջաց նա, — Սա քայքայում չէ, Դավիթ։ Նայի՛ր այստեղ։ Հենարանային գերաններից մեկի վրա կան մաքուր, սղոցի հետքեր, կարծես ինչ-որ մեկը միտումնավոր սղոցել է այն գրեթե մինչև կեսը, որպեսզի այն փլվի աննշան ծանրությունից։ Քո պապը, լինելով իր գործի վարպետ, հաստատ նկատել էր դա և լուսանկարել որպես ապացույց…
Դավթի գլխում ամեն ինչ շուռ եկավ։ Նա գտավ այժմ արդեն մեծահարուստ գործարար Սարգսի գրասենյակը։
— Ես Լևոն Մելիքյանի թոռն եմ, — ներկայացավ նա սառը ընդունելության արժանանալով։
— Ցավակցում եմ պապիդ մահվան կապակցությամբ, թեև դրանից տասնյակ տարիներ են անցել, — անտարբեր ասաց Սարգիսը։ — Հին տուն էր, դժբախտ պատահար…
— Դուք սխալվում եք, — ընդհատեց Դավիթը՝ սեղանին դնելով հեծանի լուսանկարը։ — Հին տները փլվում են, բայց հեծաններն իրենք իրենց չեն սղոցում։ Պապս լուսանկարել է սա՝ նախքան տանիքի «պատահական» փլվելը։
Կարդացեք նաև՝ Հրաշալի պատմություն երկու պահապան հրեշտակների զրույցի մասին
Սարգսի դեմքի ինքնավստահ արտահայտությունը մի պահ անհետացավ։ Նրա աչքերում վախի կայծ փայլատակեց։ Նա փորձեց ժխտել, ինչ-որ բան բղավել, բայց հենց այդ պահին գրասենյակի դուռը բացվեց և ներս մտան երկու ոստիկան։ Դավիթը, նախքան Սարգսի մոտ գալը, այցելել էր ոչ միայն ծերանոց, այլև ոստիկանություն։
Մեկ շաբաթ անց, երբ աշնանային արևը մեղմորեն ողողում էր Կոնդի կտուրները, Դավիթը կանգնած էր այն վայրում, որտեղ ժամանակին իր պապի արվեստանոցն էր։ Գործը վերաբացվել էր, և Սարգիսը ձերբակալված էր՝ ներկայացված լուսանկարչական ապացույցի հիման վրա։ Արդարությունը, թեև 30 տարի անց, բայց սկսել էր իր անխուսափելի ընթացքը։ Դավթի ձեռքին Լևոն պապի լուսանկարն էր։ Նա այլևս չէր փնտրում պատասխաններ։ Նա գտել էր խաղաղություն։ Եվ Կոնդի հին քարերը կարծես թե վերջապես կարող էին հանգիստ շունչ քաշել։
Բոլոր կերպարներն ու իրադարձությունները հորինված են: Յուրաքանչյուր համընկնում՝ պատահականություն է:
Գրանցվիր մեր 
