Պատկերացրեք մի պահ։ Դուք արթնանում եք, բացում եք աչքերը, բայց ոչինչ չի փոխվում։ Ձեր շուրջը նույն անթափանց խավարն է։ Երեկվա գույները, դեմքերը, արևի լույսը դարձել են ընդամենը հիշողություն։ Սա ոչ թե սարսափ ֆիլմի սկիզբն է, այլ իրականություն, որին մի օր բախվեց Ջոն Բրեմբլիթը։ Եվ այն, ինչ տեղի ունեցավ հետո, կփոխի ձեր պատկերացումները մարդկային հնարավորությունների սահմանների մասին։

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Անջրպետի եզրին

Մինչև 30 տարեկանը Ջոնն ապրում էր սովորական երիտասարդի կյանքով։ Նա երազանքներ ուներ, ծրագրեր, և ամենից կարևորը՝ նա տեսնում էր աշխարհը՝ իր բոլոր գույներով։ Սակայն էպիլեպսիայի հետ կապված բարդությունները նրանից խլեցին ամենաթանկը՝ տեսողությունը։

«Երբ ես կուրացա, իմ աշխարհը փլուզվեց, – պատմում է Ջոնը։ – Ես ոչ թե պարզապես տեսողությունս կորցրի, այլ կորցրի ինքս ինձ։ Ես զգում էի, որ անջատված եմ աշխարհից, մարդկանցից, ապագայից։ Ինձ թվում էր, թե իմ կյանքն ավարտված է»։

Ջոնն ընկավ խորը, կլանող դեպրեսիայի մեջ։ Նա մեկուսացավ իր բնակարանում, խուսափում էր շփումներից։ Խավարը ոչ միայն նրա աչքերում էր, այլև հոգում։ Այդ ժամանակ նա նույնիսկ չէր էլ կարող պատկերացնել, որ հենց այդ խավարի միջից էր ծնվելու լույսը։

Երբ մատները դառնում են աչքեր

Մի օր, հուսահատության մեջ, Ջոնը սկսեց պարզապես շոշափել իր շուրջը գտնվող առարկաները՝ փորձելով վերագտնել կապը ֆիզիկական աշխարհի հետ։ Եվ հենց այդ պահին տեղի ունեցավ հրաշքը։ Նրա մատները դիպան իր մոռացված յուղաներկերի պարկուճներին։

Նա վերցրեց դրանք և սկսեց սեղմել։ Եվ ահա այն, ինչ փոխեց ամեն ինչ։

Ջոնը հայտնաբերեց, որ յուրաքանչյուր գույն ունի իր յուրահատուկ խտությունn ու կազմությունը։ Սպիտակը խիտ էր, ինչպես ատամի մածուկը։ Սևը՝ ավելի ջրիկ և հոսուն։ Կարմիրն ու կապույտը նույնպես տարբեր էին շոշափելիս։

Դա հեղափոխություն էր նրա մտքում։ Նա հասկացավ, որ կարիք չկա տեսնելու գույները, եթե կարելի է դրանք… զգալ։

Նա սկսեց փորձարկել։ Սկզբում նա ուղղակի սովորում էր «ճանաչել» գույները մատներով։ Հետո նա մշակեց մի ամբողջ համակարգ․ հատուկ նյութով նա կտավի վրա գծում էր ուրվագծեր, որոնք չորանալուց հետո դառնում էին շոշափելի։ Այդ բարձրացված գծերը դարձան նրա քարտեզը, նրա ուղեցույցը կտավի վրա։ Նա սովորեց ոչ միայն զգալ գույները, այլև խառնել դրանք՝ ստանալով անհավանական երանգներ, որոնք գոյություն ունեին միայն իր մտքի և զգայարանների աշխարհում։

Կարդացեք նաև՝ Հրաշալի շարժանկարներ, ստեղծված գրեթե կույր նկարչի կողմից (18 շարժանկար)

Խավարից՝ դեպի համաշխարհային ճանաչում

Այն, ինչ սկսվեց որպես հուսահատ փորձ՝ կյանքին կառչելու համար, վերածվեց արվեստի։ Ջոնի նկարները պարզապես տեխնիկապես կատարյալ չէին. դրանք լի էին զգացմունքով, էներգիայով և գույների այնպիսի պայթյունով, որ շատ տեսնող նկարիչներ կարող էին միայն երազել։

Այսօր Ջոն Բրեմբլիթը աշխարհահռչակ նկարիչ է։ Նրա աշխատանքները ցուցադրվել են ավելի քան 30 երկրներում, նրա մասին գրել են The New York Times-ը և խոսել Discovery Channel-ը։ Բայց ամենակարևորը նա չի պահել իր «գաղտնիքը»։ Նա անցկացնում է վարպետության դասեր ամբողջ աշխարհում՝ սովորեցնելով հազարավոր մարդկանց, այդ թվում՝ կույր և տեսողական խնդիրներ ունեցող երեխաների, նկարել՝ օգտագործելով իր յուրահատուկ մեթոդը։

Ի՞նչ ենք մենք սովորում այս պատմությունից

• Մեր ամենամեծ թուլությունը կարող է թաքցնում լինել մեր ամենամեծ ուժը։ Ջոնի համար կուրությունը դարձավ ոչ թե վերջ, այլ նոր սկիզբ, որը բացահայտեց նրա մեջ թաքնված անհավանական տաղանդը։
• Սահմանները մեր մտքում են։ Աշխարհը մեզ ասում է, որ կույրերը չեն կարող նկարել։ Ջոնը ոչ միայն արեց դա, այլև հասավ բարձունքների՝ ապացուցելով, որ մարդկային ոգու տոկունությունը սահմաններ չի ճանաչում։
• Երբեմն պետք է կորցնել մի բան, որպեսզի գտնես ավելի կարևորը։ «Ես կորցրի տեսողությունս, բայց սկսեցի իսկապես տեսնել», – ասում է Ջոնը։ Նա սկսեց «տեսնել» մարդկային բարությունը, սերը, կապը և աշխարհի իրական գեղեցկությունը, որը հաճախ աննկատ է մնում մեր աչքերի համար։

Այսպիսով, հաջորդ անգամ, երբ ձեզ թվա, թե հայտնվել եք անելանելի իրավիճակում, երբ ձեր շուրջը միայն խավար է, հիշեք Ջոնի պատմությունը։ Հնարավոր է՝ հենց այդ խավարի մեջ է թաքնված ձեր սեփական, դեռ չբացահայտված լույսը, որը սպասում է, որ դուք պարզապես մեկնեք ձեռքը և դիպչեք նրան։