Ասա դու ինձ, սիրտ իմ տանջված, սիրտ վիրավոր.
Ինչի՞ց է որ, այդքան այրվում, բայց և այնպես չես մոխրանում,
Մոխրանալուց էլ Փյունիկի պես վեր ես հառնում`
Ու դեռ տանջվու՜մ ու դեռ սիրու՜մ:
Վերքս խորն է- սիրտս ասաց, -անբուժելի հիվանդ եմ ես,
Վրաս մի խոր սպի գոյացած` անջնջելի նրա անունն է դրոշմված:
Եվ հենց դա է ինձ ուժ տալիս մոխիրներից վեր խոյանալ,
Եվ հենց դա է ինձ միշտ օգնում ընկած տեղից միշտ բարձրանալ:
Պատասխանեց ինձ սիրտն այդպես ու շրջվեց, էլ չխոսեց.
Տառապանքի ձայնը միայն մթության մեջ ելևեջեց:

©Arxangelo