Սուրբ Զատիկը մեզ սովորեցնում է մի բան՝ վերջը երբեմն հենց սկիզբն է։ Քրիստոսի Հարությունը միայն կրոնական խորհրդանիշ չէ։ Դա պատմություն է փոփոխության մասին։ Ու այդ պատմությունը չի պատկանում միայն Նրան։ Այն կարող է պատկանել նաև քեզ։

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Քեզ ոչ ոք չի խաչել։ Դու չես քայլել Գողգոթայով։ Բայց ժամանակին դու ընտրել ես լռել, երբ պետք էր արտահայտվել։ Հրաժարվել ես զգալ, երբ սիրտդ բաց էր։ Մերժել ես հնարավորությունները՝ վախենալով չհաջողելուց։ Դու կամաց-կամաց մերժել ես ինքդ քեզ։

Հարությունը՝ որպես գիտակցական վերադարձ

Հարությունը, եթե նայում ենք կրոնական համատեքստից դուրս, վերածվում է գաղափարի՝ ինքդ քեզ վերադառնալու մասին։ Դա վերածնունդ է, որը տեղի է ունենում ոչ թե հրաշքով, այլ ներսում հասունացած որոշմամբ։

Դու վերադառնում ես ինքդ քեզ, երբ վերջապես ընդունում ես, որ տարիներ շարունակ ապրել ես մի տարբերակով, որը քոնը չէր։ Երբ հասկանում ես՝ ամենաշատը ինքդ քեզ ես մոռացել։ Եվ այդ հիշողությունը՝ երբ գիտակցում ես, որ երբևէ իսկապես ապրել ես, իսկ հետո ինչ-որ տեղ մոռացել ինքդ քեզ, դառնում է հարության առաջին շողը։

Ճանաչե՛լ, ոչ թե հաղթե՛լ

Քրիստոսը չհաղթեց մարդկանց։ Նա հաղթեց մահվան գաղափարին՝ ոչ թե մեխերով, այլ ներելով։ Ներումը՝ առաջին հերթին, իր հանդեպ։ Դա նրա ուժն էր։ Եվ հենց սա է հարության իմաստը՝ չփորձել լինել անսասան ու անվերապահ ճիշտ, այլ լինել բաց՝ սովորելու, զգալու և աճելու համար։

Զատիկը որպես ինքդ քեզ հետ անկեղծ զրույց

Հարցրու քեզ՝ ի՞նչ ես զոհաբերել, որպեսզի ընդունելի լինես ուրիշների համար։ Ի՞նչ ես թողել ետևում, որպեսզի չվնասվես։ Ո՞ր երազանքդ ես լռեցրել, որովհետև քեզ սխալ կհասկանային։ Ի՞նչ ես մոռացել այնքան երկար, որ այն դարձել է օտար քեզ համար։

Հարությունը այս դեպքում նշանակում է՝ նորից ձեռք մեկնել այդ մոռացված հատվածներին։ Հիշել, ընդունել և կրկին ամբողջանալ։

Կարդացեք նաև՝ Ինչպես դուրս գալ սեփական գլխից և սկսել ապրել

Եզրակացություն

Քեզ ոչ ոք չի խաչել, բայց դու ամեն օր ընտրել ես ինքնամերժման ճանապարհը՝ լռությամբ, վախով, ինքնանվաստացմամբ։ Իսկ հարությունը սա է՝ կանգնել, նայել մռայլության դեմքին և ասել՝ «ես դեռ կամ»։

Սուրբ Զատիկը հիշեցում է՝ նույնիսկ երբ թվում է, թե աշխարհը քեզ անտեսել է, երբեք մի դադարիր առաջ շարժվել։ Թույլ մի տուր, որ ներքին լռությունդ վերածվի հրաժարման։