Եկեք անկեղծ լինենք. բոլորիս հետ էլ պատահել է։ Ծանր օր է եղել, տրամադրությունը՝ զրոյական, և թվում է, թե տրամաբանական կլիներ միացնել ինչ-որ ուրախ ու աշխույժ բան՝ տրամադրությունը բարձրացնելու համար։ Բայց ի՞նչ ենք մենք անում փոխարենը։ Բացում ենք մեր ամենամելանխոլիկ երգացանկը և ամբողջովին սուզվում տխրության մեջ։

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Առաջին հայացքից սա անհեթեթ է թվում։ Ինչու՞ կամավոր կերպով ավելի խորացնել սեփական տխրությունը։ Սակայն գիտնականներն ասում են, որ սա ոչ միայն նորմալ է, այլև կարող է աներևակայելի օգտակար լինել մեր հոգեկան առողջության համար։ Պարզվում է՝ այս տարօրինակ սովորության հետևում կան մի քանի հզոր հոգեբանական և նույնիսկ կենսաքիմիական պատճառներ։

1. Զգացողություն, որ դու մենակ չես

Սա, թերևս, ամենահզոր գործոնն է։ Երբ մենք տխուր ենք, հաճախ մեզ մեկուսացված ենք զգում, կարծես աշխարհում միայն մենք ենք այդպիսի ցավ ապրում։ Տխուր երգը դառնում է այն ընկերը, որը նստում է մեր կողքին և ասում. «Ես հասկանում եմ քեզ»։

Երգի բառերն ու մեղեդին արտացոլում են մեր ներքին վիճակը՝ մեր զգացմունքներին ձայն տալով այն ժամանակ, երբ մենք ինքներս դա անել չենք կարողանում։ Այս գործընթացը կոչվում է էմպաթիա կամ կարեկցանք։ Մենք կապ ենք հաստատում արտիստի զգացմունքների հետ և հասկանում, որ մեր ապրումները համամարդկային են։ Սա ստեղծում է հզոր կապի և մխիթարության զգացում՝ վերացնելով մենության զգացումը։ Հետաքրքիր է, որ այն մարդիկ, ովքեր բնատուր ավելի կարեկցող են, ավելի շատ հաճույք են ստանում տխուր երաժշտությունից։

2. «Լավ լաց լինելու» կախարդանքը. կատարսիս

Երբեմն զգացմունքները կուտակվում են մեր ներսում, և մենք պարզապես կարիք ունենք դրանք դուրս թափելու։ Տխուր երաժշտությունը դառնում է անվտանգ տարածք՝ այդ զգացմունքներն ապրելու և ազատ արձակելու համար։ Այս գործընթացը հին հույներն անվանում էին կատարսիս՝ հոգու մաքրում բացասական հույզերից։

Երբ մենք լսում ենք տխուր երգ և թույլ տալիս ինքներս մեզ ապրել այդ տխրությունը, մենք, ըստ էության, մեր հույզերը մշակում ենք, այլ ոչ թե ճնշում դրանք։ Սա թույլ է տալիս ազատվել կուտակված լարվածությունից և արդյունքում զգալ թեթևացում ու հանգստություն։

3. Մեր ուղեղը մեզ «խաբում է»՝ հաճույքի համար

Սա ամենաանսպասելի բացատրությունն է։ Գիտնականները ենթադրում են, որ տխուր երաժշտությունը կարող է «խաբել» մեր ուղեղին՝ ստիպելով նրան արտադրել հաճույքի հորմոններ։

Տեսությունը հետևյալն է. երբ մենք իրական կյանքում խորը տխրություն կամ կորուստ ենք ապրում, մեր ուղեղն արտադրում է պրոլակտին հորմոնը։ Այս հորմոնը, որը կապված է նաև արցունքների հետ, ունի հանգստացնող, մխիթարող ազդեցություն՝ օգնելով մեզ հաղթահարել ցավը։

Երբ մենք լսում ենք տխուր երգ, մեր ուղեղը կարող է արձագանքել այնպես, կարծես իրական տխուր իրադարձություն է տեղի ունենում, և արտադրել պրոլակտին։ Բայց քանի որ իրականում ոչ մի վտանգ կամ կորուստ չկա, մենք մնում ենք միայն այդ հորմոնի հաճելի, հանգստացնող ազդեցության տակ։ Ստացվում է, որ մենք ստանում ենք մխիթարություն՝ առանց իրական ցավի։

Տես նաև՝ Երաժշտություն, որը բուժում է. 10 թերապևտիկ թրեքեր, որոնք ավելի լավ են օգնում, քան հոգեբանը

4. Նոստալգիայի քաղցր ցավը

Շատ հաճախ տխուր երգերը մեզ տեղափոխում են անցյալ՝ արթնացնելով հիշողություններ և նոստալգիայի զգացում։ Նոստալգիան քաղցր-դառը զգացողություն է. մենք մի փոքր տխրում ենք անցած օրերի համար, բայց միևնույն ժամանակ ջերմություն ենք զգում՝ վերապրելով այդ թանկ պահերը։

Այս հիշողությունների մեջ սուզվելը կարող է բարձրացնել մեր տրամադրությունը, ամրապնդել մեր կապը սեփական ինքնության հետ և նույնիսկ նվազեցնել անհանգստությունը։

Իսկ ինչո՞ւ ուրախ երաժշտությունը չի օգնում

Երբեմն, երբ մենք շատ վատ ենք զգում, ուրախ և աշխույժ երաժշտությունը կարող է հակառակ ազդեցությունն ունենալ։ Այն կարող է ընկալվել որպես կեղծ և նյարդայնացնող։ Ուրախ երգի և մեր ներքին վիճակի միջև կտրուկ հակադրությունը կարող է մեզ ստիպել զգալ էլ ավելի անհասկանալի և մեկուսացված։

Այսպիսով, հաջորդ անգամ, երբ ձեռքներդ տանեք դեպի ձեր ամենատխուր երգացանկը, մի մեղադրեք ինքներդ ձեզ։ Դուք ոչ թե խորանում եք տխրության մեջ, այլ օգտագործում եք մարդկային հոգեբանության ամենահզոր գործիքներից մեկը՝ ինքներդ ձեզ հասկանալու, բուժելու և, ի վերջո, ավելի լավ զգալու համար։