«Պալացցո» շքեղ հյուրանոցի փայլող, բարձրաճաշակ դռների մոտ միայնակ կանգնել էր մի ծերունի։ Նրա հնամաշ վերարկուն, փոշոտ կոշիկներն ու խամրած մորուքը կտրուկ հակադրվում էին մուտքի փայլուն մարմարին ու ոսկեզօծ զարդանախշերին։ Այդ երեկո հյուրանոցի ռեստորանում փակ, շքեղ ընթրիք էր՝ նվիրված սեփականատիրոջ՝ պարոն Արսենի, հերթական խոշոր գործարքի հաջողությանը։ Շուրջբոլորը քաղաքի ամենաազդեցիկ ու հարուստ մարդիկ էին։
Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:
«Ներեցե՛ք, հայրի՛կ, կարծում եմ՝ հասցեն սխալվել եք», – քամահրական տոնով ասաց անվտանգության աշխատակիցը՝ իր մարմնով փակելով ծերունու ճանապարհը։
«Ո՛չ, տղա՛ս։ Ես պարոն Արսենին պետք է տեսնեմ։ Խիստ կարևոր հարց ունեմ», – հանգիստ, բայց հաստատուն ձայնով պատասխանեց ծեր Հովհաննեսը։
Աղմուկից՝ դուրս եկավ ռեստորանի կառավարիչ Էլինան՝ անթերի սանրվածքով և թանկարժեք զգեստով մի կին։
«Այստեղ ի՞նչ է կատարվում։ Անմիջապես հեռացրե՛ք այս անօթևանին։ Նա փչացնում է մեր պատվարժան հյուրերի երեկոն», – սառը հրամայեց նա։
Հյուրերից ոմանք հետաքրքրությամբ մոտեցել էին և զզվանքով նայում էին անկոչ հյուրին։
«Բայց ես հրավիրված եմ», – համառեց Հովհաննեսը և գրպանից հանեց մի հին, դեղնած ու կիսապատառ թուղթ։
Արսենը, լսելով իր անունը, դժկամությամբ մոտեցավ։ Նա քառասունն անց, ինքնավստահ տղամարդ էր, ում հայացքից սառնություն ու ամբարտավանություն էր փչում։
«Ի՞նչ ես ուզում, ծերուկ։ Վերցրու այս գումարը և անհետացիր, որ աչքիս էլ չերևաս», – արհամարհանքով ասաց նա՝ դրամապանակից հանելով մի խոշոր թղթադրամ։
«Ես փողի համար չեմ եկել, Արսե՛ն», – հանգիստ ասաց Հովհաննեսը և նրան մեկնեց հին թուղթը։
Արսենը վերցրեց թուղթը՝ այն պատռելու մտադրությամբ, բայց հանկարծ նրա հայացքը քարացավ ծանոթ ձեռագրի վրա։ Դա պարտքի հին ստացական էր, որի վրա խնամքով գրված էր. «Ես՝ Արսենս, իմ կյանքով պարտական եմ Հովհաննեսին»։
Մի ակնթարթում շուրջբոլորը խամրեց։ Արսենը մտովի տեղափոխվեց քսան տարի հետ։ Նա տեսավ իրեն՝ երիտասարդ, կոտրված ու հուսահատ, կանգնած կամրջի եզրին, պատրաստ ցած նետվելու։ Նա կորցրել էր իր փոքր բիզնեսը, խրվել պարտքերի մեջ, և կյանքն այլևս իմաստ չուներ։
Եվ հենց այդ պահին նրան մոտեցավ մի անծանոթ։ Դա Հովհաննեսն էր՝ հասարակ բանվոր, որը գործարանից տուն էր վերադառնում։ Նա անտարբեր չանցավ կողքով, այլ կանգնեց, սկսեց խոսել, համոզել, որ կյանքը Աստծո պարգև է, և որքան էլ դժվար լինի, հանձնվել չի կարելի։ Նա Արսենին տարավ իր փոքրիկ տուն, կիսեց իր համեստ ընթրիքը, իսկ առավոտյան նրան տվեց իր համեստ խնայողությունները՝ մի փոքր գումար, ասելով. «Սա վերցրու, նորից սկսիր։ Ես պարտքով եմ տալիս։ Կվերադարձնես, երբ հարստանաս, բայց ոչ թե ինձ, այլ մեկ ուրիշին, ով ինձնից ավելի շատ դրա կարիքը կունենա»։
Այդ փոքրիկ գումարը դարձավ այն սերմը, որից աճեց Արսենի ֆինանսական կայսրությունը։
Իրականությունը վերադարձավ ամպրոպի պես։ Արսենի դեմքի ինքնավստահ արտահայտությունը փոխարինվեց ամոթի ու ցավի խառնուրդով։ Նրա աչքերն առաջին անգամ երկար տարիների մեջ լցվեցին արցունքով։ Նա նայեց իր հյուրերին, որոնք քարացել էին լարված սպասումից, և նրանց դեմքերին տեսավ նույն զզվանքն ու արհամարհանքը, որն ինքն էր դրսևորում րոպեներ առաջ։
«Հեռացե՛ք այստեղից։ Բոլորդ», – խզված ձայնով հրամայեց նա։ – «Իսկ դուք, Էլինա՛, ազատված եք աշխատանքից»։
Երբ շքեղ դահլիճը դատարկվեց, Արսենը մոտեցավ ծերունուն և ծնկի իջավ։
«Ներեցե՛ք ինձ… Ես… ես մոռացել էի ամենակարևորը», – շշնջաց նա։
«Ոտքի՛ կանգնիր, տղա՛ս», – հուզված ասաց Հովհաննեսը՝ ձեռքը դնելով նրա ուսին։ – «Ես չեմ եկել քեզ դատելու։ Ես մահացու հիվանդ եմ, իմ օրերը հաշված են։ Եվ իմ կյանքի վերջին ցանկությունն էր գտնել քեզ և համոզվել, որ դու կատարել ես խոստումդ»։
«Ես… ես չեմ կատարել», – ամոթահար խոստովանեց Արսենը։ – «Ես միայն կուտակում էի՝ մոռանալով, թե ինչպես է պետք տալ»։
«Դեռ ուշ չէ», – բարի ժպտաց Հովհաննեսը։ – «Հիմա դու հնարավորություն ունես շատ ավելին անելու, քան ես երբևէ կարող էի։ Քո պարտքը փողը չէր, այլ մարդ մնալն էր»։
Այդ օրվանից Արսենի կյանքը փոխվեց։ Նա հիմնեց Հովհաննեսի անվան բարեգործական հիմնադրամ, որն օգնում էր հազարավոր անօթևանների ու կարիքավորների։ Նա հասկացավ, որ իրեն փրկած ծերունին իրենից ոչինչ չէր խնդրում իր համար։ Նա ընդամենը եկել էր հիշեցնելու մարդկային պարտքի մասին, որը փողով չի չափվում։ Արսենը վերջապես գտավ իր իսկական հարստությունը, որը ոչ թե բանկային հաշիվների, այլ մարդասիրության մեջ էր՝ մի պարտք, որը նա սիրով մարում էր մինչև իր կյանքի վերջը։
Բոլոր կերպարներն ու իրադարձությունները հորինված են: Յուրաքանչյուր համընկնում՝ պատահականություն է:
Գրանցվիր մեր 
