Եկեք անկեղծ լինենք։ Մեզանից յուրաքանչյուրը կյանքի որևէ պահի զգացել է այն խորը, անանուն ցավը, որը կարծես թե երբեք չի անցնելու։ Կորուստ, հիասթափություն, կոտրված սիրտ… Մենք պայքարում ենք, փորձում ենք «ուժեղ լինել», ջնջել հիշողությունները և ձևացնել, թե ամեն ինչ կարգին է։ Մեզ սովորեցրել են, որ ցավը թուլություն է, և այն պետք է հաղթահարել ու թողնել անցյալում։

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Բայց ի՞նչ անել, եթե այդ ամբողջ մոտեցումը սխալ է։ Ի՞նչ անել, եթե այդ անդադար պայքարը մեզ ավելի շատ է ուժասպառ անում։

Այստեղ բեմ է դուրս գալիս մի մարդ, ով ավելին է, քան պարզապես համաշխարհային աստղ։ Նա մարդ է, ում կյանքը հեքիաթ չի եղել։ Խոսքը Կիանու Ռիվզի մասին է՝ մեր ժամանակների ամենասիրված և միևնույն ժամանակ ամենախորհրդավոր դերասաններից մեկի։ Մարդ, ով կորցրել է լավագույն ընկերոջը, երեխային, սիրելի կնոջը, բայց երբեք չի կորցրել իր մարդկայնությունը։

Եվ նա ասել է մի բան, որը կարող է ամբողջությամբ փոխել ձեր ընկալումը ցավի մասին։ Սա այն դաժան, բայց միևնույն ժամանակ ազատագրող ճշմարտությունն է, որը մեզ պետք է լսել։

Հարցազրույցներից մեկում նրան հարցրել են, թե ինչ է նրա համար նշանակում վիշտը։ Նրա պատասխանը դանակի պես սուր էր և միևնույն ժամանակ տաք գրկի պես մխիթարող։ Փոխանակ ասելու՝ «ժամանակը բուժում է» կամ «պետք է առաջ շարժվել», Կիանուն ասաց.

«Վիշտը երբեք չի հեռանում։ Այն ընդամենը փոխում է իր ձևը»։

Կանգ առեք մի պահ։ Վերընթերցեք այս նախադասությունը։

Նա չի խոստանում, որ մի օր ամեն ինչ կանցնի։ Նա չի ստում մեզ՝ ասելով, որ կգա մի առավոտ, երբ դուք կարթնանաք և ոչինչ չեք հիշի։ Նա ասում է այն, ինչից մենք այդքան վախենում ենք ընդունել՝ ցավը մնում է։

Սա է դաժան ճշմարտությունը։

Բայց որտե՞ղ է այստեղ փրկությունը;

Փրկությունն այն է, որ դուք այլևս պարտավոր չեք պայքարելու դրա դեմ։ Դուք պարտավոր չեք ձեզ մեղավոր զգալու, որ «դեռ չեք հաղթահարել»։ Կիանուի խոսքերը մեզ թույլտվություն են տալիս… տխրելու։ Թույլտվություն են տալիս ընդունելու, որ մեր կորուստներն ու ցավը մեր մի մասն են դարձել։

Նրա խոսքերը շարունակվում են մոտավորապես այսպես. «Ես չեմ կարծում, որ դուք երբևէ կարող եք դա հաղթահարել։ Վիշտը և կորուստը այն բաներն են, որոնք երբեք չեն հեռանում։ Դրանք մնում են քեզ հետ… Բայց սերը, որը դու զգացել ես, այնքան մեծ է, որ վիշտը պարզապես դրա մյուս կողմն է»։

Պատկերացնո՞ւմ եք։ Ձեր ցավը ձեր սիրո չափն է։

Այն այլևս թուլության նշան չէ։ Այն ձեր կարողության՝ խորը սիրելու և կապվելու ապացույցն է։ Այն սպի է, ոչ թե բաց վերք։ Սպին, որը հիշեցնում է, որ դուք ապրել եք, սիրել եք, և դա իրական է եղել։

Կարդացեք նաև՝ «Մարդ ծնվել հնարավոր է, իսկ ահա մարդ մնալ…»։ Հոլիվուդի ամենավառ բայց չափազանց համեստ աստղերից մեկը՝ Կիանու Ռիվզ

Այսպիսով, հաջորդ անգամ, երբ տխրության ալիքը հարվածի ձեզ, մի՛ պայքարեք դրա դեմ։ Մի՛ փորձեք այն խեղդել։ Փոխարենը, արեք այն, ինչ անում է Կիանուն։ Ընդունեք այն։ Նստեք նրա հետ մի բաժակ սուրճի։ Թույլ տվեք, որ այն ձեզ հիշեցնի այն ամենի մասին, ինչը թանկ է եղել։

Վիշտը փոխում է իր ձևը։ Սկզբում այն սուր, անտանելի ցավ է։ Հետո այն դառնում է մելամաղձոտ հիշողություն։ Հետո՝ քաղցր կարոտ։ Այն դառնում է ձեր կյանքի սաունդթրեքի մի մասը, ոչ թե աղմուկ, որը խանգարում է լսել երաժշտությունը։

Կիանու Ռիվզը մեզ չի տալիս կախարդական դեղահաբ։ Նա մեզ տալիս է ավելի արժեքավոր մի բան՝ թույլտվություն լինելու մարդ։ Թույլ տվեք, որ ձեր սպիները պատմեն ձեր ուժի, ոչ թե ձեր թուլության մասին։ Որովհետև նրանք, ովքեր ամենաշատն են տառապել, հաճախ ամենաբարին են դառնում։ Ինչպես Կիանուն։