Մեզանից յուրաքանչյուրը կարող է ունենալ մի պահ, երբ հասկանում է, որ հեռանալու ժամանակն է: Եվ ավելի լավ է ժամանակին հեռանալ: Բայց ինչպե՞ս հասկանալ, երբ է գալիս այդ «ժամանակը»:

Ալեն Դելոնը ճշգրիտ և նույնիսկ հանճարեղ մեջբերում ունի այս թեմայի վերաբերյալ.

«Ես սիրում եմ սեղանից վեր կենալ, երբ սպասքը դեռ հավաքված չէ»:

Ժամանակին`ոչ շուտ, ոչ հապճեպ: Բայց ոչ էլ այնքան ուշ, երբ մնալն անիմաստ և նույնիսկ նվաստացուցիչ է:

1. Հեռանալ, երբ իրավիճակը պարզ է

Երբ հասկանում ես, թե ինչն ինչոց է: Երբ հասկանալու համար բացեր չկան:

Ինչպե՞ս է մարդը վերաբերվում ձեզ: Ի՞նչ է պատրաստ անել ձեզ համար և այն, ինչ պատրաստ չէ:

Երբ արդեն բավական փաստեր են հավաքվել:

2. Հեռանալ, երբ մարդու դիրքորոշումը պարզ է

Նա ձեզ հստակ և հասկանալի ասել է, թե ինչպես է վերաբերվում ձեզ, ինչ ծրագրեր ունի նա ձեզ համար:

Բավական հաճախ, բավականին կոշտ բաներ են մեզ ասվում պարզ տեքստով: Բայց մենք մեծ ջանքեր ենք գործադրում դրանց մեջ դրական իմաստ գտնելու համար: Մենք ինչ-որ բան ենք փնտրում՝ մեր հույսերից կառչելու համար:

3. Հեռանալ, երբ ոչինչ չի միավորվում մարդու հետ

Չկա ընդհանուր ներկա: Ծրագրերում չկա ընդհանուր ապագա:

Եվ ինչ տարբերություն, որքան հստակ է մարդը խոսում դրա մասին: Եթե ​​ձեզ համար ամեն ինչ պարզ է: Եթե ​​իր գործողություններով կամ անգործությամբ նա շատ բան է հասկացնում:

4. Հեռանալ նախքան կոպիտ կերպով ձեզ կխնդրեն հեռանալ

Ամեն ինչ կերած է, ճաշը կամ ընթրիքն ավարտված են: Արդեն պատրաստվում են հավաքել սպասքը՝ սրբելով փշրանքները: Հնարավոր է ձեզ ուղղակիորեն խնդրել «հեռանալ»: Միգուցե նրանք հազան և փսփսան՝ նայելով դռանը:

Եթե ​​ձեզ համար ամեն ինչ պարզ է: Եթե ​​դուք արել եք այն ամենը, ինչ կարծում եք, որ անհրաժեշտ է այդ հարաբերությունների, այդ տեղի պահպանման համար, բայց միևնույնն է արդյունք չկա … Նշանակում է, ժամանակն է մեկնել մեկ այլ վայր:

Շնորհակալություն հայտնեք տանտիրոջը կամ տանտիրուհուն և գնացեք: Ի՞նչ իմաստ ունի սպասել փոփոխությունների: Ո՞րն է նստելու իմաստը: Գնացեք այնտեղ, որտեղ անհրաժեշտ եք և որտեղ ձեզ ուրախ են: