Պետք էր նրան մարտի հրավիրել…
Կար, չկար, մի ծեր և իմաստուն սամուրայ կար։ Նա ուներ աշակերտների խումբ և սովորեցնում էր նրանց իմաստություն և մարտական արվեստներ։ Մի անգամ, պարապմունքի ժամանակ, նրա մոտ է մտնում մի երիտասարդ մարտիկ, ով հայտնի էր իր կոպտությամբ և դաժանությամբ։
Նրա սիրելի տակտիկան՝ սադրանքի հնարքն էր։ Նա վիրավորական արտահայտություններ էր անում հակառակորդի հասցեին, վերջինս դուրս էր գալիս ափերից, ընդունում մարտահրավերը, բայց բարկության պատճառով մեկը մյուսի ետևից սխալներ էր թույլ տալիս և պարտվում մարտում։
Այդպես ստացվեց նաև այս անգամ՝ մարտիկը մի քանի վիրավորական արտահայտություն է անում և սպասում ծեր սամուրայի արձագանքին։ Բայց սամուրայը անվրդով շարունակում է իր պարապմունքը։ Այդպես կրկնվում է մի քանի անգամ։ Երբ սամուրայը չի արձագանքում նաև երրորդ անգամ, մարտիկը նյարդայնացած հեռանում է։
Աշակերտները ուշադրությամբ հետևում էին այդ ամենին։ Մարտիկի հեռանալուց հետո, նրանցից մեկը չդիմանալով ասում է.
– Ուսուցիչ, ինչո՞ւ էիք տանում նրա լկտիությունը։ Պետք էր նրան մարտի հրավիրել։
Իմաստուն սամուրայը պատասխանում է.
– Երբ ձեզ նվեր են բերում, իսկ դուք չեք ընդունում այդ նվերը՝ այդ դեպքում ո՞ւմ է այն պատկանում։
– Իր նախկին տիրոջը, – պատասխանում ենաշակերտները։
– Նույնը վերաբերում է նաև նախանձին, ատելությանն ու չարությանը։ Քանի դու դա չես ընդունել՝ այն պատկանում է նրան, ով բերել է։
Գրանցվիր մեր 
