1925թ. 35 ամյա Ադոլֆ Հիտլերը դուրս է գալիս բանտից, ոտեղ նա հայտնվել էր հեղափոխություն անելու փորձի համար։ Բանտարկված լինելով նա գրում է իր ինքակենսագրական մանիֆեստը՝ Mein Kampf («Իմ պայքարը») և պատրաստվում է գրավել Գերմանիայի իշխանությունը։

Հիտլերի տաղանդներից մեկն էր նաև հռետորական վարպետությունը։ Նա մշակել էր հասարակության առջև ելույթ ունենալու իր մեթոդները՝ նրա ճառերը սկսվում էին բավական սառնաշունչ, բայց լսարանի ակտիվացման և արբեցման հետ մեկտեղ՝ հռետորը թատերայնորեն մեծացնում էր իր հիպնոտիկ ազդեցությունը լսարանի վրա։

Հիտլերի այս ունակությունը ի ծնե չէր։ Նա չափազանց շատ էր ամաչում իր արտաքինից և ցանկանում էր համոզվել, որ իր վիզուալ ազդեցությունը նույն կերպ համոզիչ է՝ ինչպես բառերը։ Այդ պատճառով, ապագա Ֆյուրերը խնդրում է իր անձնական լուսանկարիչ Հենրիխ Հոֆմանին լուսանկարել իրեն ելույթներից առաջ կատարվող փորձերի ընթացքում։ Նա ցանկանում էր փորձարկել տարբեր ժեստեր և արտահայտություններ, որպեսզի հետո, դիտելով լուսանկարները, ընտրեր լավագույններն ու վատագույները։

Չնայած Հիտլերը հրամայել էր Հոֆմանին վերացնել այդ լուսանկարները, այնուամենայնիվ լուսանկարիչը պահպանում է դրանք իր ստուդիայում։ Հետագայում նա հրապարակում է այդ լուսանկարները «Հիտլերը իմ ընկերն էր» մեմուարներում։