Էռնեստ Հեմինգուեյի այս խոսքերն արդեն ավելի քան 100 տարեկան են, բայց դրանք մինչ օրս արտացոլում են յուրաքանչյուր մարդու ներսում թաքնված մութ կողմը։ Դրա իմաստը լիովին հասկանալի է դառնում միայն այն ժամանակ, երբ փորձում ես խորհել փիլիսոփայորեն։

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Մեզնից յուրաքանչյուրն ունի իր մութ կողմը։ Այն միշտ չէ, որ տեսանելի է անզեն աչքով։ Մարդիկ հմտորեն թաքցնում են այն ժպիտների, բարի գործերի կամ ինքնավստահության հետևում։ Բայց մութ կողմը, այնուամենայնիվ, ապրում է բոլորիս ներսում, և դա նորմալ է։ Խնդիրը ոչ թե այն ժխտելն է, այլ այն հասկանալն ու ընդունելը։

Այսօր մենք կհիշենք Էռնեստ Հեմինգուեյի մի մեջբերում, որը, չնայած իր վաղեմությանը, մինչ օրս դիպչում է ամենանվիրական զգացմունքներին։ Այն պատերազմի կամ սիրո մասին չէ, այլ այն մասին, թե ինչն է լավագույն մարդկանց դարձնում խոցելի և մերկացնում նրանց մութ կողմը։

Ի դեպ, պատահական չէ, որ մենք այս մասին խոսում ենք հենց հուլիսի 21-ին։ Այս օրը 1899 թվականին Չիկագոյի արվարձանում ծնվել է 20-րդ դարի ամենահակասական և հանճարեղ գրողներից մեկը՝ Էռնեստ Հեմինգուեյը։

Ո՞վ է Էռնեստ Հեմինգուեյը

Այս ամերիկացի գրողն ապրել է մի կյանք, որը կարող էր արկածային վեպի սյուժե դառնալ։ Էռնեստը ծնվել է ապահովված ընտանիքում, բայց մանկուց փախել է պայմանականություններից։ Նրա հայրը՝ բժիշկը, սովորեցրել է որդուն որսորդություն և ձկնորսություն, իսկ մայրը փորձել է սեր սերմանել երաժշտության և արվեստի հանդեպ։ Սակայն Էռնեստն այլ ճանապարհ ընտրեց։

18 տարեկանում նա հրաժարվեց համալսարանից և սկսեց աշխատել որպես լրագրող։ Հետո՝ պատերազմ։ Նա չէր կարող անմասն մնալ, ուստի մեկնեց Իտալիա՝ որպես սանիտարական մեքենայի վարորդ։ Այնտեղ նա վիրավորվեց, և այդ փորձառությունը ընդմիշտ փոխեց նրա հայացքները կյանքի նկատմամբ։

Մեքենայի վարորդից Էռնեստը դարձավ ռազմական թղթակից։ Ավելի ուշ նա դարձավ «կորուսյալ սերնդի» մի մասը՝ նրանց, ովքեր անցել էին պատերազմի սարսափների միջով և չէին կարողացել վերադառնալ նախկին կյանքին։ Փարիզ, Իսպանիա, Աֆրիկա, Կուբա. նա ճանապարհորդում էր, կռվում, գրում և խմում։ Նրա գրքերը՝ «Հրաժեշտ զենքին», «Ում համար է ղողանջում զանգը», «Ծերունին և ծովը», դարձան դասական գրականություն։ Իսկ նրա ոճը՝ լակոնիկ, կոշտ, առանց ավելորդ բառերի, ազդեց 20-րդ դարի ողջ գրականության վրա։ Արդեն 1920-ականներին նա ճանաչված գրող էր։

Բայց արտաքին կոշտության հետևում թաքնված էր փխրունությունը։ Նա պայքարում էր դեպրեսիայի, վախերի, ալկոհոլային կախվածության դեմ։ 1961 թվականին նա վերջ տվեց իր կյանքին։ Նրա ուղին դարձավ ապացույցն այն բանի, որ նույնիսկ ամենաուժեղ մարդիկ կարող են ներքուստ կոտրվել։

Մեջբերում, որը բացահայտում է մարդու մութ կողմը

«Լավագույն մարդիկ կարողանում են զգալ գեղեցկությունը, ունեն ռիսկի դիմելու խիզախություն և ճշմարտությունն ասելու ուժ։ Եվ հենց այս դրական հատկանիշներն են նրանց դարձնում շատ խոցելի։ Ահա թե ինչու են լավագույն մարդիկ հաճախ ներքուստ կործանված լինում»։

Այս արտահայտության մեջ ամփոփված է ողջ հակասությունը։ Նրանք, ովքեր ավելի խորն են զգում, ովքեր չեն վախենում ճշմարտությունից և ռիսկից, մյուսներից ավելի հաճախ են բախվում ցավին։ Նրանք աշխարհը տեսնում են առանց գունազարդումների, իսկ դա ծանր է։ Նրանք չեն կարող աչք փակել անարդարության վրա, բայց միշտ չէ, որ ի վիճակի են այն փոխել։

Հեմինգուեյը գիտեր, թե ինչի մասին է խոսում։ Նա ինքն էր այդպիսին՝ համարձակ, ազնիվ, խոցելի։ Նրա հերոսները նույնպես այդպիսին են։ Նրանք գնում են մինչև վերջ, նույնիսկ եթե գիտեն, որ պարտվելու են։ Եվ դա է նրանց ուժն ու թուլությունը։

Այս մեջբերումը պարզապես գեղեցիկ խոսքեր չեն։ Այն այն մասին է, որ մութ կողմ ունեն նույնիսկ ամենաուժեղները։ Եվ երբեմն (որքան էլ որ պարադոքսալ է) հենց լույսն է մարդու մեջ դառնում նրա ներքին վերքերի պատճառը։

Կարդացեք նաև՝ «Բոլոր կենդանիներից միայն մարդը գիտի ծիծաղել, թեև դրա համար ամենաքիչ պատճառն ունի»։ Մեծն Հեմինգուեյի իմաստուն մտքերը

Հեմինգուեյի ևս 5 մեջբերում մարդկային էության մասին

1. «Մարդը ստեղծված չէ պարտություն կրելու համար։ Մարդուն կարելի է ոչնչացնել, բայց նրան հնարավոր չէ հաղթել»։
2. «Երջանկությունը քաջառողջությունն է և վատ հիշողությունը»։
3. «Մենք ավելի ուժեղ ենք դառնում այնտեղ, որտեղ կոտրվում ենք»։
4. «Ոչ ոք լիարժեք կյանքով չի ապրում, եթե չի փորձում դուրս գալ իր սահմաններից»։
5. «Ամենացավոտ բանը ինչ-որ մեկին չափազանց շատ սիրելու ընթացքում ինքդ քեզ կորցնելն է՝ մոռանալով, որ դու նույնպես առանձնահատուկ ես»։

Հեմինգուեյը խորհուրդներ չէր տալիս։ Նա պարզապես ասում էր ճշմարտությունը։ Եվ, թերևս, հենց այդ պատճառով են նրա խոսքերը մինչ օրս այդքան սուր հնչում։ Դրանք հիշեցնում են՝ նույնիսկ ամենաուժեղ մարդկանց մեջ կան «ճաքեր»։ Եվ դա թուլություն չէ։ Դա մարդկային բնույթի մի մասն է։