Գեորգի Գյուրջիևը՝ հայազգի մտավորական, միստիկ, հոգևոր ուսուցիչ, կոմպոզիտոր, պարուսույց և փիլիսոփա էր: Ներքին կատարելագործման «քառակի ճանապարհ» ուսմունքի հեղինակն է: Այս ամենից բացի նա չափազանց իմաստուն մարդ էր:
Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:
Մարդկանց հետ հարաբերությունները, ինչպես կյանքը ընդհանրապես, իմ կարծիքով, շատ նման են լարի վրա քայլելուն։ Այսինքն՝ և՛ կյանքը, և՛ հարաբերություններն այնպես են դասավորված, որ մեկընդմիշտ որևէ բան կարգավորված չէ և չի կարող լինել։
Ընդհակառակը, դուք պետք է անընդհատ շարժվեք և միևնույն ժամանակ հավասարակշռեք այս շարժման ընթացքում երկու ծայրահեղությունների միջև՝ շոշափելով ձեր «ոսկե միջինը» և հիշելով, որ ամեն ինչին սահման կա և ամեն ինչում չափ պետք է լինի։
Երբ ես դա հասկացա, այդ ժամանակ ինձ բացահայտվեց որոշ մարդկանց մեջ այդքան տարածված ասացվածքի ողջ անհեթեթությունը. «Բարին մի արա, չարություն չես ստանա»: Դա սկզբունքորեն աբսուրդ է ու կեղծ։
Մարդն այնպես է դասավորված, որ եթե ինքը լցված է, ուրեմն կցանկանա ինչ-որ բանով կիսվել ուրիշների հետ։ Ուստի մարդուն ասել, որ լավություն մի արա, որովհետև դրա համար նրան կարող է «հասնել», նույնն է, թե արգելել շնչել։
Հետևաբար, եթե այնպես է պատահել, որ մենք մարդուց ամենադրական արձագանքը չենք ստացել մեր անձնուրաց բարի գործին, նվերին կամ ժեստին, ապա իրականում կարող է լինել երկու հիմնական պատճառ.
- այն մարդը, ում համար մենք ինչ-որ լավ բան ենք արել, պարզապես անշնորհակալ կամ նույնիսկ փչացած է, և նա պետք է հասունանա և մեծանա, որպեսզի սովորի գնահատել այն լավը, որ իրեն գալիս է այլ մարդկանցից,
- մարդը «կուշտ է» մեր ուշադրությունից ու հոգատարությունից, իսկ նրա մերժումը մեզ համար ընդամենը հետադարձ կապ է, ասում է՝ հերիք է։
Ուստի արժե հասկանալ, թե ինչպիսի մարդ է մեր առջև և, ինչպես ասում են, շատ «չգայթակղել» նրան, եթե նա ամենաբարձր և վեհ մտքերի տեր չէ։ Որովհետև մարդկային էգոն ձգտում է ավելին ստանալ, քան տալ:
Եվ սա իրականում ընդամենը զարգացման փուլ է, այլ ոչ թե դատապարտման առիթ։ Նման դեպքերում ես միշտ կենտրոնանում եմ իմ ներքին ապրումների վրա՝ եթե անկեղծ ցանկություն լինի, սիրով հաճելի բան կանեմ մարդու համար։
Բայց եթե զգամ, որ նրա պահվածքը սկսում է «փչանալ» դրա պատճառով, ես ուղղակի մի կողմ կքաշվեմ կամ կասեմ «ոչ»: Այսքանը: Սա նույն հավասարակշռության խնդիրն է, որի մասին ես գրել եմ հոդվածի սկզբում:
Կարդացեք նաև՝ Գեորգի Գյուրջիևի 63 կարճ խորհուրդները իր դստերը
Ուստի, դուք պետք է անկեղծ լինեք ինքներդ ձեզ հետ և լսեք ձեր զգացմունքները, քանի որ մեր հոգին մեզ միշտ ազդանշաններ է տալիս այն մասին, թե ինչ արժե անել և ինչը՝ ոչ:
Ոչ մի դեպքում չպետք է տրորել սեփական երգի կոկորդն ու ճկվել ինչ-որ մեկի տակ։ Մարդկանց համար լավ բան անելով՝ սիրտը պետք է ուրախանա, ոչ թե անհարմարավետություն ու բեռ զգա, կարծես պարտք ես վճարում։
Եվ միևնույն ժամանակ արժե դիտարկել մարդու վարքագիծը՝ նրա վարքագիծն ընդունելով որպես հետադարձ կապ։
Հետո իրավիճակները, երբ քո բարի գործի, նվերի, օգնության և այլնի դիմաց ստանում ես տհաճ արձագանք՝ նվազագույնի կհասցվի:
Գեորգի Գյուրջիև անունով հոգևոր ուսուցիչն ունի երկու իմաստուն մեջբերում, որոնք նաև կօգնեն ձեզ հասկանալ, թե ինչպես որոշել չափը և ինչպես գտնել հավասարակշռություն այս հարցում.
Այդպիսին է մարդու բնույթը, որ քո առաջին նվերի դիմաց՝ նա քո առաջ ընկնում է բերանքսիվայր, երկրորդի համար՝ համբուրում է ձեռքերդ, երրորդի համար՝ քծնում է, չորրորդի համար՝ միայն մեկ անգամ գլխով է անում, հինգերորդի համար՝ դառնում է չափազանց անկաշկանդ, վեցերորդի համար՝ վիրավորում է քեզ, իսկ յոթերորդի համար դատի է տալիս քեզ, որ տվել ես նրան ոչ բավարար:
Խղճից կամ երախտագիտությունից զուրկ մարդուն առաջին մերժումը կկործանի ձեր կողմից նախկինում նրա համար արված նույնիսկ հազար բարի գործերի արդյունքը:
Բայց դարձյալ այս ամենը մի ընդունեք որպես կասկածամիտ կամ չվստահող լինելու պատրվակ, քանի որ դրա մեջ քիչ ուրախություն կա: Պարզապես օգտագործեք ողջախոհությունն ու ողջամտությունը և մի վախեցեք ասել ոչ: Երբեմն անհրաժեշտ է նաև խստություն: Անհրաժեշտության դեպքում մարդը պետք է կարողանա լինել և՛ փափուկ, և՛ կոշտ:
Գրանցվիր մեր 
