Իտալիայի ափերը ողողող Նեապոլիտանյան ծոցում կա մի փոքրիկ, ժայռային կղզի՝ Գայոլա անվանմամբ: Ասում են այդ կղզին անիծված է: Բայց եկեք պատմությունն այս սկսենք ամենասկզբից:
19-րդ դարի սկզբին, կղզում բնակվում էր մի ճգնավոր, ում անվանում էին «Իմաստուն»: Նրա մահից հետո կղզում բնակություն է հաստատում «Սիրենաների երկիր» գրքի հեղինակ, գրող Նորման Դուգլասը:
Առաջին հայացքից կղզին թվում է խաղաղ, իդեալական մի անկյուն, թոշակի անցնելուց հետո կյանքի մնացած տարիները անցկացնելու համար, կամ ռոմանտիկ մի վայր սիրահարների համար, ովքեր ուզում են որոշ ժամանակ կտրվել աշխարհից:
Բայց տեղացիները վստահ են, որ կղզին անիծված է և նրանք այդպես կարծելու հիմնավոր պատճառներ ունեն: դատեք ինքներդ.
Չար ճակատագիրը բնակություն հաստատեց կղզում 1920 թվականներին, այն բանից հետո, երբ այնտեղ կառուցվեց մեծ և ճոխ մի վիլլա: Օրերից մի օր, վիլլայի այն ժամանակների տերը, շվեցարացի Հանս Բրաունը, հայտաբերվեց սպանված և փաթաթված գորգի մեջ: Չէր անցել երկար ժամանակ, երբ նրա կնոջ դին ձկնորսները հայտնաբերեցին ծովում:
Կղզու և վիլլայի հաջորդ տերը դարձավ գերմանացի Օտտո Գրյունբակը: Նա չհասցրեց վայելել իր նոր ձեռքբերումը և մահացավ սրտի կաթվածից: Դժբախտ ճակատագիր էր սպասվում նաև հաջորդ տիրոջը, հաջողակ ձեռնարկատեր Մորիս Սանդոսին, ով կարողություն էր հավաքել դեղերի արտադրությունից: Նա ինքնասպանություն է գործում Շվեցարիայի հոգեբուժարաններից մեկում:
Սանտոսից հետո վիլլայի տերը դարձավ պողպատի արտադրությամբ զբաղվող, գերմանացի բարոն Կարլ Լանգեյմին: Գնումից հետո ռեկորդային ժամկետներում նա կորցնում է իր ամբողջ կարողությունը:
Բայց այդ ամենից հետո գտնվեց ևս մի խիզախ, ով գնեց չարաբաստիկ կղզին: Նա «Ֆիատ» ավտոմոբիլային ընկերության տնօրեն Ջիանի Անիելին էր: Նա ուներ մինուճար մի տղա, ով կղզին գնելուց որոշ ժամանակ անց ինքնասպանություն գործեց: Կորցնելով որդուն, Անիելին սկսեց որպես իր բիզնեսի ժառանգորդ պատրաստել իր զարմիկ Ումբերտոյին: Սակայն Ումբերտոյին վիճակված չէր գործածել հորեղբոր սովորեցրած բիզնեսին վերաբերող հմտությունները: Նա մահացավ քաղցկեղից 33 տարեկան հասկում:
Դրանից հետո կղզին գնեց մուլտիմիլիարդատեր Պոլ Գետտին: Դրանից անմիջապես հետո, անհայտ անձիք փախցրեցին նրա միակ սիրելի թոռնիկին:
Գայոլայի վերջին տերն էր ոմն Ժանպասկալ Գրապոնյեն, ով գնումից հետո բանտարկվեց:
Այն ժամանակներից վիլլան այդպես էլ կանգուն է՝ ճոխ և լքված: Դրանից հետո ոչ մեկ այլևս չի խիզախել գնել կղզին և նրա վրա գտնվող վիլլան: