Սերգեյ Դովլաթովը 20-րդ դարավերջի, հայ-հրեական ծագումով ռուսալեզու ամենաընթերցվող գրողներից է։ Բայց տանը ապրելով՝ նա չկարողացավ ընթերցողին հասնել իր ստեղծագործություններով. դրանք լույս տեսան միայն ԱՄՆ արտագաղթից հետո և սկսեցին տպագրվել Ռուսաստանում միայն 80-ականների երկրորդ կեսին և հսկայական ժողովրդականություն ձեռք բերեցին։
Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:
Նրա պատմվածքներում աբսուրդը գործում է որպես մարդկային ճակատագրի կարգի հիմք։ Նրա հերոսները՝ սովորական, աննկատ թվացող մարդիկ, պարզվում են վառ ու անկրկնելի՝ հենց իրենց անփութության ու պարզության պատճառով։
Դովլաթովը ոչ մեկին ոչինչ չի սովորեցնում և ոչ մեկին չի դատում: Նա չունի «դրական» ու «բացասական» կերպարներ, ամեն ինչ կախված է տեսակետից։ Որովհետև սա է կյանքի գլխավոր ճշմարտությունը։ Դովլաթովի հումորային և միևնույն ժամանակ տխուր արձակը դարձավ դասական և, ինչպես ցանկացած դասական, առածների և ասացվածքների տեսքով գնաց ժողովրդի մեջ:
1. Կնոջ հետ զրույցում կա մեկ ցավալի պահ: Դու բերում ես փաստեր, փաստարկներ և հիմնավորումներ։ Դու դիմում ես տրամաբանությանը և ողջախոհությանը։ Եվ հանկարծ հայտնաբերում ես, որ նա զզվում է հենց քո ձայնից։
2. Սերը, ընկերությունը, հարգանքը կապում են ոչ այնքան, որքան ընդհանուր ատելությունը ինչ-որ բանի նկատմամբ։
3. Պարկեշտ մարդը նա է, ով տհաճ բաներ է անում առանց հաճույքի:
4. Շատերն անլուծելի են համարում այն խնդիրները, որոնց լուծումն իրենց չի բավարարում։
5. Շրջապատի մարդիկ սիրում են ոչ թե ազնիվներին, այլ բարիներին։ Ոչ թե համարձակներին, այլ խելացիներին: Ոչ թե սկզբունքայիններին, այլ հանդուրժողներին։ Այսինքն՝ անսկզբունքայիններին։
6. Մարդ սովոր է ինքն իրեն հարցնել՝ ո՞վ եմ ես։ Այնտեղ կան գիտնականներ, ամերիկացիներ, վարորդներ, հրեաներ, ներգաղթյալներ… Իսկ պետք է անընդհատ ինքդ քեզ հարցնես. արդյո՞ք կեղտ չեմ ես:
7. Կանանց փողը չի գրավում։ Ոչ մեքենաներ, ոչ զարդեր: Ոչ ռեստորաններ և ոչ էլ թանկարժեք հագուստներ: Ոչ հզորություն, ոչ հարստություն և ոչ էլ էլեգանտություն: Այլ այն, ինչը մարդուն դարձնում է հզոր, հարուստ ու էլեգանտ։ Ուժը, որով ոմանք օժտված են, իսկ մյուսները՝ իսպառ զրկված։
8. Ամբողջ կյանքս փչում էի աստղադիտակի մեջ ու զարմանում, որ երաժշտություն չկա: Եվ հետո ուշադիր նայում էի տրոմբոնի միջով և զարմանում, որ ոչ մի գրողի տարած բան չէր երևում։
9. Մենք անվերջ նախատում ենք ընկեր Ստալինին և, իհարկե, ըստ էության: Բայց այնուամենայնիվ ուզում եմ հարցնել՝ ո՞վ է գրել չորս միլիոն մատնությունները։
10. Միակ ազնիվ ճանապարհը՝ սխալների, հիասթափությունների ու հույսերի ճանապարհն է։
11. Ինչ՝ ինչ, բայց միայնությունը բավական է: Փողը, ասենք, ինձ մոտ արագ վերջանում է, մենակությունը՝ երբեք…
12. Խենթություն է ապրել մի տղամարդու հետ, ով չի հեռանում միայն այն պատճառով, որ ալարում է…
13. Քայլում էի ու մտածում, որ աշխարհին խելագարություն է պատել: Խելագարությունը նորմ է դառնում։ Նորմը հրաշքի զգացում է առաջացնում:
14. Գիտե՞ս, թե ինչն է գլխավորը կյանքում: Գլխավորն այն է, որ կյանքը մեկն է: Կանցնի մեկ րոպե և վերջացավ։ Չի լինի ուրիշ…
15. Որքան անհույս է նպատակը, այնքան ավելի խորն են էմոցիաները։
Կարդացեք նաև՝ Զիգմունդ Ֆրեյդի մեջբերումները, որոնք կօգնեն Ձեզ կյանքի դժվար պահերին
16. Սերը երիտասարդության համար է: Զինվորականների և մարզիկների համար… Իսկ այստեղ ամեն ինչ շատ ավելի բարդ է։ Այստեղ արդեն սեր չէ, այլ ճակատագիր:
17. Խմբագիրը բարեսիրտ մարդ էր։ Իհարկե, մինչ այն պահը, երբ նա դառնում էր դաժան ու չար։
18. Ծխում եմ միայն, երբ խմում եմ: Իսկ ես անընդհատ խմում եմ: Հետևաբար, շատերը սխալմամբ կարծում են, որ ես ծխում եմ։
19. Ես զզվանք զգացի ու հեռացա։ Ավելի ճիշտ՝ մնացի։
20. Աստծուց հավելում չեն խնդրում:
21. Ես հաշվեցի փողերը՝ առանց ձեռքս գրպանից հանելու։
22. Տղամարդու համար չկա ավելի մեծ ողբերգություն, քան բնավորության իսպառ բացակայությունը:
23. Ես նախընտրում եմ մենակ լինել, բայց ինչ-որ մեկի կողքին …
24. Երկար ժամանակ ես այլևս մարդկանց չեմ բաժանում դրականի և բացասականի։ Իսկ գրական հերոսներին՝ առավել ևս։ Բացի այդ, ես վստահ չեմ, որ կյանքում հանցագործությանը անխուսափելիորեն հաջորդում է ապաշխարությունը, իսկ սխրագործությանը` երանությունը: Մենք այն ենք, ինչ զգում ենք։
25. Կարծում եմ՝ սերն ընդհանրապես չափեր չունի։ Կա միայն այո կամ ոչ:
26. Մարդը մարդուն՝ ամեն ինչ, ինչ հնարավոր է… Կախված հանգամանքների համակցումից:
27. Նորմալ է հյուր գնալ, երբ կանչում են: Սարսափելի է հյուր գնալ, երբ չեն կանչում։ Սակայն ամենալավն այն է, երբ կանչում են, իսկ դու չես գնում։
28. Ընտանիքն այն է, երբ ձայնով գուշակում ես, թե կոնկրետ ով է լոգանք ընդունում ցնցուղի տակ:
29. «Կյանքը գեղեցիկ է և զարմանալի», – ինչպես ընկեր Մայակովսկին բացականչեց իր ինքնասպանության նախօրեին:
30. Ես չեմ փոխի լինոլեումը: Ես մտափոխվեցի, քանի որ աշխարհը դատապարտված է։
Գրանցվիր մեր 
