Պաուլո Կոելյոի այս իմաստուն առակը անտարբեր չի թողնի և ոչ մեկին:
Չինացի ծեր մի իմաստուն քայլում էր ձնապատ դաշտով, երբ տեսավ արտասվող մի ծեր կնոջ.
– Ինչո՞ւ եք լաց լինում, հարցրեց նա:
– Որովհետև ես մտածում եմ իմ կյանքի, երիտասարդության, գեղեցկության մասին, և այն տղամարդու մասին, ում սիրում էի: Աստված դաժան է, որ հիշողություն է տվել: Նա գիտեր, որ ես կհիշեմ իմ կյանքի գարունը և լաց կլինեմ:
Իմաստունը կանգնած էր ձնապատ դաշտում, ուշադիր նայում էր մի կետի և խորասուզված էր մտքերի մեջ:
Անսպասելիորեն կինը դադարում է արտասվել.
– Ի՞նչ եք տեսնում այնտեղ, – հարցնում է նա:
– Վարդերի դաշտ, – պատասխանում է իմաստունը: – Աստված առատաձեռն էր իմ հանդեպ, երբ ինձ հիշելու ունակություն տվեց: Նա գիտեր, որ ձմռանը ես միշտ կկարողանամ հիշել գարունը և կժպտամ:
Գրանցվիր մեր 
