Ճակատագիրն ընկալվում է իբրև անխուսափելիություն, այն իր բնությամբ ինքնին «կույր» է և «մութ»։ Ճակատագիրը կարելի է միայն գուշակել (միստիկական միջոցներով՝ աստղագուշակություն, հմայություններ և այլն), բայց ոչ ճանաչել։

Ճակատագիրն ընկալվում է կամ իբրև դրսից (բնություն, հասարակություն) անհատին պարտադրվող ուժ, կամ՝ անհատի կենսաֆիզիկական հատկություններով, նրա ժառանգականությամբ պայմանավորված անխուսափելիություն։ Այսպես, ըստ ավանդության մարդու գանգի կարանը (ճակատի գիրը) մարդու համար նախախնամության կանխորոշած ուղին է։ Հունահռոմեական մտածողությունը և գեղարվեստական գրականությունը (Հոմերոս, Էսքիլես, Եվրիպիդես) ներծծված են ճակատագրի ըմբռնումով։ Նույնիսկ աստվածները ենթակա են ճակատագրին։