Նրանք հանդիպեցին պատահաբար: Երկու դասընկերներ, որոնք իրար չէին տեսել 15 տարի:

– Ինչպե՞ս ես, – հարցնում է առաջինը:

– Շատ լավ: Ամուսնացել եմ աշխարհի ամենագեղեցիկ ու հրաշալի կնոջ հետ, – պատասխանում է երկրորդը:

– Եվ ինչպիսի՞նն է կինդ:

– Ամենալավը: Գեղեցկուհի, խելացի, գեղեցիկ կազմվածքով, զգայուն ու աննման:

– Բախտդ բերել է, իսկ ես բաժանվեցի 2 տարի առաջ:

– Ինչո՞ւ:

– Դե չստացվեց: Անընդհատ իրեն խելացիի տեղ էր դնում, չափազանց նիհար, և ամեն առիթով էլ լաց էր լինում:

– Դե պատահում է, իսկ ինչպե՞ս ես հիմա:

– Ամեն ինչ լավ է:

– Իսկ նախկին կի՞նդ:

– Ասում են ամուսնացել է արդեն:

Հետո նրանք ևս մի քանի բառ փոխանակվեցին և բաժանվեցին՝ ամեն մեկն իր գործերով: Նրանք այլևս չհանդիպեցին: Եվ նրանք այդպես էլ չիմացան, որ խոսում են միևնույն կնոջ մասին:

Այդպես է կառուցված աշխարհը: Այն, ինչ մենք լցնում ենք սիրով, դառնում է ամենալավն ու ամենագեղեցիկը: Եվ բանը նրանում չէ, որ ինչ-որ մեկը վատն է, այլ ամբողջ հարցը մեր մեջ է՝ կարողանո՞ւմ ենք արդյոք սիրով նայել, թե ոչ…