Ալ Բանո և Ռոմինա Փաուեր… Ամբողջ աշխարհում միլիոնավոր հանդիսատեսներ տարիներ շարունակ սրբում էին իրենց հուզմունքի արցունքները՝ նայելով նրանց: Թվում էր, թե նրանք անցել են բոլոր փորձությունները, բայց քառորդ դար անց զույգի երջանկությունը բառացիորեն մեկ ակնթարթում փշուր-փշուր եղավ…

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Սկզբում ամեն ինչ նրանց դեմ էր։ Ռոմինան ծնվել է Հոլիվուդում, դերասանների ընտանիքում։ Եվ մանկուց նա զգացել է աստղային կյանքի բոլոր ատրիբուտները՝ լրագրողների ուշադրությունը, ամսագրերի շապիկներին լուսանկարները։

Երբ Ռոմինան հայտարարեց, որ պատրաստվում է ամուսնանալ Ալբանո Կարրիսիի հետ, նրա մայրը սարսափելի բարկացավ. գյուղացու որդի, փոքրիկ, աչքի չընկնող ակնոցավոր տղա, ի՞նչ ես գտել նրա մեջ: Նրան չէր հետաքրքրում, որ Ալ Բանոն արդեն հայտնի երգիչ էր։ Ասում էին, որ նա նույնիսկ ստիպված է եղել զգալի գումար վճարել զոքանչին, որպեսզի նա թույլ տա ամուսնությունը։ Բայց չէ՞ որ Ալ Բանոյի ծնողներն էլ հիացած չէին որդու ընտրությունից. ի՞նչ կին ու մայր կարող է ստացվել երես առած աղջնակից։

Միությունը կատարյալ և հավերժական էր թվում

Այնուամենայնիվ, Կարրիսին և Փաուերը ամուսնացան։ 5 տարի անց, արդեն երկու երեխա ունենալով, զույգը երաժշտական ​​դուետ ստեղծեց։ Եվ շուտով նվաճեց աշխարհը: Մի քանի անգամ Սան Ռեմոյում կայացած իտալական երգի մրցույթում նրանք արժանացել են մրցանակների։ «Ci ​​Sara» կոմպոզիցիայով նրանք դարձան առաջինը։ Իտալիայում «Liberta» երգը ճանաչվել է որպես երկրի ոչ պաշտոնական օրհներգ։

Նրանց ժողովրդականությունը կտրուկ աճեց: Այդ թվում՝ Խորհրդային Միությունում։ Զույգը բեմում դրսևորում էր զգացմունքներ, բայց դրանք ցուցադրական չէին. Ալբանոն և Ռոմինան իսկապես սիրում էին։ Միությունը կատարյալ ու հավերժական էր թվում։ Նրանց անունները միաձուլվել էին։ Իսկ երգիչներին առանձին-առանձին արդեն դժվար էր պատկերացնել։

Նրանք ունեին այն ամենը, ինչ կարելի է ցանկանալ՝ փառք, փող, ամսագրերի շապիկներ և հարցազրույցներ, մեծ կալվածք Ապուլիայում՝ սպասավորների տպավորիչ կազմով: 1980-ականների վերջին զույգը որոշեց ևս երկու երեխա ունենալ։ Չնայած Ռոմինայի համար դժվար էր՝ նա չդադարեց երգել և հյուրախաղերի գնալ։ Նա նաև լավ կին և մայր էր։ Նա ամեն ինչում աջակցում էր ամուսնուն։ Ռոմինային մի բան էր անհանգստացնում. անընդհատ հյուրախաղերով նա այնուամենայնիվ ավելի քիչ ժամանակ էր հատկացնում երեխաներին, քան կարող էր։

Կարդացեք նաև՝ Առաջին սիրո երգը. Կոնսուելո Վելասկես և «Besame mucho»-ի զարմանալի պատմությունը

Որոնումները շարունակվեցին 19 տարի

Ամեն ինչ փլուզվեց մեկ ակնթարթում։ 1994 թվականի հունվարին ամուսինների կյանքը բաժանվեց առաջ և հետոի։ Նրանց ֆելիչիտան անմիջապես փլուզվեց, երբ նրանց տեղեկացրին, որ իրենց ավագ դուստր Իլենիան դուրս է եկել Նոր Օռլեանի հյուրանոցից և չի վերադարձել: Տարբեր աղբյուրների համաձայն՝ նա մեկնել է Ամերիկա այլընտրանքային երիտասարդական փառատոնի կամ գրքի համար նյութ հավաքելու։ Զույգը ողջ ուժերը նետեց որոնումների մեջ։ Ոստիկաններից մինչև էքստրասենսներ, սիցիլիական մաֆիայից մինչև Ինտերպոլ։ Բայց անցան ամիսներ ու տարիներ, հայտնվեցին շահարկումներ ու ասեկոսեներ։ Ասում էին, որ Իլենիան կապվել է ինչ-որ գուրուի հետ, որ նա թմրամոլ է, որ նետվել է Միսիսիպի… Այնուամենայնիվ, նույնիսկ նրա մարմինը չհաջողվեց գտնել։

Մի քանի տարի անց Ալ Բանոն լրագրողներին խոստովանեց, որ չի հավատում, որ իր դուստրը ողջ է։ Նա հաշտվել է նրա կորստի հետ։ Եվ սա առաջացրեց Ռոմինայի սարսափելի զայրույթը։ «Դու դավաճանեցիր մեր աղջկան», – վրդովվեց նա։ Եվ շտապեց բաժանվել ամուսնուց։ Երաժշտական ​​դուետը քանդվեց։

Ռոմինայի երեսին գույն չէր մնացել։ Նա ծերացել էր և ընկել սարսափելի դեպրեսիայի մեջ: Հետո նա զբաղվեց յոգայով, սկսեց ճանապարհորդել Հնդկաստան: 2013 թվականին պաշտոնապես հայտարարվեց հետախուզման ավարտի մասին, սակայն Փաուերը մինչ այժմ չի հանդարտվել։ Իսկ ինչպե՞ս կարող է այլ կերպ լինել, երբ մայրը կորցնում է երեխային։

Ալ Բանոն անհատական ​​կարիերա սկսեց՝ աճեցնելով խաղող, արտադրելով գինի և ձիթապտղի յուղ: Ռոմինան սկսեց սցենարներ գրել, վավերագրական ֆիլմեր նկարահանել, նկարներ նկարել։ Իսկ հետո ընդհանրապես մեկնեց հայրենիք՝ Ամերիկա։ Այնտեղ, որտեղ նրան չէին ընկալում որպես Ալ Բանոյի կին։ Եվ որտեղ լրագրողները ցավալի հարցեր չէին տալիս կորած դստեր մասին:

2013 թվականին Ռոմինան համաձայնեց Ալ Բանոյի առաջարկին՝ նրա հետ ելույթ ունենալ Ռուսաստանում՝ նրա ծննդյան 70-ամյակին։ Նախկին ամուսինները կրկին սիրող աչքերով նայեցին միմյանց։ Բայց դա բոլորովին այլ սեր էր։ Կամ նույնիսկ ոչ սեր…