1942 թվականին լույս է տեսնում ֆրանսիացի գրող և փիլիսոփա Ալբեր Քամյուի առաջին վեպը «Օտարը»։ Վեպում ներկայացվում է աբսուրդի և էքզիստենցիալիզմի գաղափարները։

Էքզիստենցիալիզմը փիլիսոփայության ուղղություններից է։ Ձևավորվել է 20-րդ դարի սկզբին և ըստ դրա մարդը սկզբում գոյություն ունի, և միայն հետո է կողմնորոշվում, մտնում իրական երևույթների և իմաստների ոլորտ։ Մարդն այն է, ինչ ինքն է իրեն դարձնում և ինքն է պատասխանատու իր արարքների համար։

1. Միայն մի մայր ենք ունենում։

2. Ամեն դեպքում միշտ էլ մի քիչ մեղավոր ես լինում։

3. Դժբախտությունը բոլորիս անպաշտպան է դարձնում։

4. Միշտ հետաքրքիր է լսել, թե ինչ են խոսում քո մասին, անգամ եթե նստած ես մեղադրյալի աթոռին։

5. Երբեք չես կարող իմանալ՝ ինչ կարող է պատահել։

6. Չես կարող միշտ խոհեմ լինել։

7. Միշտ չափազանցված մտքեր ես ունենում չիմացածդ բաների մասին։

8. Բացարձակ դժբախտ չեն լինում։

9. Մահիցս հետո մարդիկ կմոռանան ինձ։ Նրանք այլևս գործ չեն ունենա իմ հետ։

10. Ըստ էության չկա այնպիսի միտք, որին չկարողանաս վարժվել։

11. Մարդկային արդարադատությունը ոչինչ է, իսկ Աստծո դատաստանը ամեն ինչ։

12. Կյանքը քիչ արժի, որ նրա համար տանջվես։