Նորից երեքով ենք: Երեք հավատարիմ ընկերներով, ընկերներ, որոնք մեկ-մեկու երբեք չեն դավաճանում ու ընկերներ որոնք իրար հասկանում են նույնիսկ լռության մեջ: Մեզ հաճելի է ժամանակ անցկացնել միմյանց հետ, մենք իրար շատ լավ ենք հասկանում ու առանց որևէ կասկածի, ազատորեն միմյանց հետ կիսվում մեր ծանր պահերից: Իսկ ավելի ճիշտ դա ես եմ իմ դարդերը կիսում նրանց հետ, իսկ նրանք լուռ լսում ու ձայն չեն հանում: Բայց նրանց լռության մեջ մեծ իմաստ կա: Նրանց լռությունը խախտում է միայն սենյակում հնչող Գրիգորի Լեպսի բամբ ձայնով երգը, որը ընկերներիս լռությանը ավելացնում է հավելյալ իմաստ:

Նորից երեքով ենք, երեք հավատարիմ ընկերներով՝ ես, գարեջուրն ու ծխախոտը և ինչպես միշտ աներես, մեզնից չհեռացող ու մեր ամենաչսիրած վաղեմի ծանոթը՝ միայնությունը…