Նրան կոչում էին «բեմի աստվածուհի» և «գեղեցկության խորհրդանիշ»։ Համերգներին հավաքվում էին բազմահազարանոց ամբոխներ, ձայնասկավառակները սպառվում էին միլիոնավոր տպաքանակներով, իսկ նրա լուսանկարները զարդարում էին ամենահեղինակավոր ամսագրերի շապիկները։ Նա ընկերություն էր անում Ալեն Դելոնի հետ, փայլում էր Մաստրոյանիի և Բելմոնդոյի հետ նույն բեմահարթակում, իսկ քաղաքական գործիչները պատիվ էին համարում սեղմել նրա ձեռքը։ Թվում էր, թե այս կինն ուներ ամեն ինչ՝ գեղեցկություն, տաղանդ, փող, փառք և երկրպագուներ, որոնք պատրաստ էին նրան իրենց ձեռքերի վրա տանել։

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Սակայն այդ շքեղ կյանքի կուլիսներում թաքնված էր մի այլ իրականություն՝ լի ողբերգություններով, կորուստներով, անսահման մենակությամբ և դեպրեսիայի դեմ պայքարով։ Դալիդան փորձում էր երջանկություն գտնել սիրո մեջ, նորից ու նորից վստահում էր տղամարդկանց, բայց յուրաքանչյուր սիրավեպ ողբերգական ավարտ էր ունենում։ Եվ որքան ավելի վառ էր նա փայլում բեմում, այնքան ավելի խորն էր զգում ներքին դատարկությունը։

Աղջիկը, որը երազում էր բեմի մասին

Ապագա դիվան ծնվել է 1933 թվականին Կահիրեի աղքատ թաղամասերից մեկում։ Նրա իսկական անուն-ազգանունն էր Իոլանդա Քրիստինա Ջիլիոտի։ Մանուկ հասակում նա տառապում էր տեսողության խնդիրներից և ստիպված էր հսկայական ակնոցներ կրել, ինչի համար հասակակիցները նրան տվել էին «չորսաչքանի» մականունը։ Ծաղրի պատճառով Իոլանդան իրեն տգեղ բադիկի պես էր զգում։

Սակայն աղջիկն օժտված էր հազվագյուտ համառությամբ․ նա հետևողականորեն մարզում էր տեսողությունը, վիրակապ կրում մի աչքին, որպեսզի մյուսն ավելի լարված աշխատեր։

Երիտասարդ Իոլանդան ուժերը փորձեց գեղեցկության մրցույթներում, և արդեն առաջին իսկ մասնակցությունը նրան բերեց անսպասելի ճանաչում և «Նեղոսի տիկին» տիտղոսը։ Սակայն ուրախությանը հաջորդեց դառը հիասթափությունը՝ փեսացուն խզեց նշանադրությունը, իսկ ծնողները դատապարտեցին նրա քայլը։ Շուտով աղջիկը որոշեց հեռանալ տնից՝ իր երջանկությունը փնտրելու։ Նրան սպասում էր երկրորդ մրցույթը և «Միսս Եգիպտոս» տիտղոսը, որը նրա համար ճանապարհ բացեց դեպի Փարիզ։

Աստղ՝ Դալիդա անունով

Ֆրանսիայում նրան սպասում էր աղքատություն ու անգործություն, բայց նաև՝ երաժշտության աշխարհի հետ ճակատագրական հանդիպումը։ Վառ արտաքինով և հզոր ձայնով աղջիկը բեմ բարձրացավ փարիզյան ակումբներից մեկում՝ Դալիլա կեղծանունով, որը հետագայում վերածվեց Դալիդայի։

«Bambino» սինգլն իսկական սենսացիա առաջացրեց․ ձայնասկավառակը վաճառվեց միլիոնավոր օրինակով, երգչուհուն սկսեցին ճանաչել փողոցներում, իսկ դրան հետևեցին նորանոր հիթեր։ Նրան անվանում էին բեմի թագուհի, համերգները հավաքում էին հազարավոր մարդկանց, իսկ նրա կերպարը՝ շիկահեր մազերը, դրամատիկ շպարը և շքեղ զգեստները, ոգեշնչում էր կանանց ողջ Եվրոպայում։

1957 թվականին ստեղծվեց Դալիդայի ֆան-ակումբը (առաջինը Ֆրանսիայում)։ Նա դարձավ միլիոնների կուռքը, բայց անձնական կյանքում երջանկությունը կարծես անընդհատ խուսափում էր նրանից։

Սեր և ողբերգություններ

Առաջին ամուսնությունը պրոդյուսեր Լյուսիեն Մորիսի հետ ավարտվեց ամուսնալուծությամբ։ Դալիդան սիրահարվեց մի նկարչի, իսկ հետո՝ երիտասարդ երգիչ Լուիջի Տենկոյին։ Հանուն նրա՝ նա պայքարում էր Սան Ռեմոյի փառատոնի ժյուրիի դեմ, սակայն պարտությունը ջախջախիչ հարված եղավ Լուիջիի համար, և նույն գիշեր նա ինքնասպան եղավ հյուրանոցային իր համարում։ Նրա անկենդան մարմինը գտավ հենց Դալիդան։

Այդ սարսափելի դեպքը շրջադարձային եղավ նրա կյանքում․ նա ինքը փորձեց վերջ տալ կյանքին՝ մեծ քանակությամբ դեղահաբեր խմելով։ Երգչուհուն հաջողվեց փրկել, բայց նա երկար ժամանակ վերականգնվում էր, որոշ ժամանակով կորցրեց ձայնը և մեծ դժվարությամբ կարողացավ վերադառնալ բեմ։

Նրա մյուս սիրավեպերը՝ դերասանների, քաղաքական գործիչների, հարուստ տղամարդկանց հետ, ավարտվում էին միայն հիասթափություններով։ Երգչուհին գնալով ավելի հաճախ էր միայնակ մնում իր շքեղ առանձնատանը՝ շրջապատված թանկարժեք իրերով և ներքին դատարկությամբ։

Կարդացեք նաև՝ Ալ Բանո և Ռոմինա Փաուեր. ամենագեղեցիկ դուետի սիրո պատմությունն ու ողբերգությունը

Փառք և մենակություն

Չնայած անձնական ողբերգություններին՝ նրա կարիերան շարունակում էր վերելք ապրել․ Դալիդան վաճառում էր միլիոնավոր ձայնասկավառակներ, համերգային շրջագայություններ էր ունենում ողջ աշխարհում և զուգերգեր ձայնագրում Ալեն Դելոնի հետ։ Սակայն նրա կյանքում ուրախությունը գնալով պակասում էր։ Ընկերուհիները հետագայում պատմում էին, որ նա չէր կարողանում մենակ քնել։ Նա հաճախ էր նրանց խնդրում գիշերել իր մոտ՝ բողոքելով տան լռությունից։ Երբեմն հեռուստացույցը միացնում էր միայն այն բանի համար, որպեսզի տանը մարդկային ձայներ լսվեն։

Հաջողակ կնոջ դիմակի հետևում թաքնված էր քրոնիկական դեպրեսիան։ Մամուլում պարբերաբար հայտնվող անհեթեթ լուրերն ու հրապարակումները խորապես վիրավորում էին նրան։ Բայց արտաքնապես ամեն ինչ նույնն էր՝ փայլուն համերգներ, բարձր նորաձևության զգեստներ և անվերջ ծափահարություններ։ Ոչ ոք անգամ չէր էլ կասկածում, որ փակ դռների հետևում Դալիդան անդադար արտասվում էր։

Վերջին ընտրությունը

1987 թվականի գարնանը երգչուհին կրկին պատրաստվում էր շրջագայությունների, և թվում էր, թե աշխատանքն է նրան ուժ տալիս առաջ շարժվելու։ Սակայն մայիսի 3-ի գիշերը, իր փարիզյան առանձնատանը, Դալիդան հագավ իր սպիտակ գիշերազգեստը, հարդարեց մազերը և խմեց քնաբերների մահացու չափաբաժինը։ Նա 54 տարեկան էր։

Գիշերասեղանին նա թողել էր կարճ գրություն․ «Կյանքն անտանելի դարձավ։ Ներեցե՛ք»։ Միլիոնավոր երկրպագուների համար այս լուրը ցնցող էր․ գեղեցկության և ուժի խորհրդանիշը հեռացել էր՝ չդիմանալով մենակությանը։ Նրա հուղարկավորությանը ներկա էին հազարավոր մարդիկ, իսկ Մոնմարտրում գտնվող նրա շիրիմի հուշարձանը մինչ օրս զարդարվում է թարմ ծաղիկներով։

Դալիդայի պատմությունը հիշեցում է այն մասին, թե որքան մեծ կարող է լինել անդունդը բեմական կերպարի և իրականության միջև։ Նա ուներ այն ամենը, ինչի մասին կարելի է երազել՝ փառք, գումար, երկրպագուների բանակ։ Սակայն այդպես էլ չկարողացավ գտնել ամենակարևորը՝ սովորական մարդկային երջանկությունը։