Մենք բոլորս էլ գիտենք, որ կան արարքներ, որոնք պետք չէ գործել։ Մենք հրաշալի հասկանում ենք, որ գողությունը՝ շատ վատ է, և որ սուտը խարխլում է վստահությունը։ Եվ մենք հետևողաբար խուսափում ենք դրանցից։ Բայց դրա հետ մեկտեղ մենք այնուամենայնիվ գործում ենք արարքներ, որոնցում շատ քիչ արժանապատվություն կա։ Եվ մենք դա անում ենք մեզ համար աննկատ և ամեն օր։

Պահում ենք մեր մեջ վիրավորանքը

Երբեմն նաև սրտահույզ կերպով պահում ենք դրանք հիշողություններում, որպեսզի մի օր, վեճի ժամանակ ներկայացնենք դրանք որպես պաշտպանողական պատ։

Արդարացնում ենք սխալ արարքները

Փոխարեն սեփական սխալը ընդունել, հասկանալ, թե երբ և ինչպես մենք սխալ ուղղությամբ գնացինք՝ մենք մտածում ենք այն մասին, թե ինչպես ազատվենք պատասխանատվությունից։

Մեր ցանկությունը ավելի վեր ենք դասում պատվից ու արժանապատվությունից

Հենց դրա պատճառով շատերը գնում են դավաճանության, գողության, բռնության…

Նյարդայնանում ենք ուրիշների հաջողության պատճառով

Ուրիշների հաջողությունը պետք է զգաստացնի և մոտիվացնի մեզ։ Բայց մենք չգիտես թե ինչու ավելի շատ ժամանակ ենք տրամադրում այն բանին, որպեսզի զգանք այրող և ոչ դուրեկան հիասթափության զգացմունք, հիասթափություն, որ դա մեր հաղթանակը չէ։

Հեշտությամբ ենք նեղանում

Երբ մեզ նեղացնում են նույնիսկ ամենաանմեղ հումորները, նկատողությունները՝ դա արդեն խոսում է ոչ թե մեր խոցելիության մասին, այլ այն մասին, որ մենք ունակ չենք ընդունել իրականությունն այնպիսին, ինչպիսին որ կա։

Խուսափում ենք կատարել աշխատանքը, որի համար վճարվում ենք

Մի՞թե դա գողություն չէ։

Քննադատում ենք մարդկանց նրանց մեջքի ետևում

Այսինքն բամբասում ենք։ Եթե դուք բավական խիզախ չեք, որպեսզի բարձրաձայնեք ձեր մտքերը այդ մարդու դեմքին (կամ էլ չափազանց նրբանկատ եք, որպեսզի դա չանեք), ապա պետք է լինել գոնե պարկեշտ, որպեսզի դա չանել նաև մեջքի ետևում։

Ամեն ինչ անում ենք հանուն իմիջի

Ի՞նչ է իմիջը։ Դա այն է, թե ինչպիսի տեսք ունենք ուրիշների աչքերում։ Հաճախ այդ իմիջը դառնում է մեզ համար ավելի կարևոր, քան մնացած բաները։