Կարծիք կա, որ երեխաների համար մայրերն ավելի կարևոր են և մտերիմ, քան հայրերը։ Թեև հոգեվերլուծաբանները, ովքեր այս գաղափարը ներկայացրել են հասարակ մահկանացուներին, վաղուց իրենք են հրաժարվել դրանից, այդ գաղափարը դեռևս ամուր է մնում մարդկանց մեջ: Ավելին, այն այնքան ուժեղ է, որ տղամարդու դերը երեխայի ծննդյան և դաստիարակության մեջ կրճատվում է գրեթե մինչև մեկ բանի՝ բեղմնավորում: Եթե ​​հետո ավելի շատ գումար բերի տուն, դա հիանալի է: Իսկ ընդհանրապես ի՞նչ օգուտ նրանից։

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Ամենացավալին այն է, որ իրենք՝ տղամարդիկ էլ են, հաճախ այդպես մտածում իրենց մասին։ Հատկապես նրանք, ովքեր մեծացել են առանց հոր կամ իրենց աչքի առաջ բացասական օրինակ են ունեցել (իսկ դրանք շատ են)։ Անհայրությունը շատ դժկամ է հայր դառնալու հարցում: Կամ հաճույքով, բայց անմիջապես՝ իր հանդեպ պահանջների մի փունջով («Ես ուրիշ կլինեմ»), որոնցից շատերն ավելորդ են կամ գերագնահատված։ Եվ այս ամենը միասին՝ մանկության հիշողությունը, սեփական պահանջները, ընթացքում աննշանության զգացումը, պարզ հարցից առաջ անհանգստություն է առաջացնում տղամարդու մոտ «կարո՞ղ եմ ես նորմալ հայր դառնալ»։

Ամենավատ բանը (կամ ամենավատ բաներից մեկը), որ դուք կարող եք անել, այն է, որ կառչեք հանրաճանաչ գաղափարից, որ երբ ծնող եք դառնում, անպայման պետք է սկսեք ավելի շատ վաստակել, ինչը նշանակում է ավելի շատ աշխատել և ավելի քիչ ժամանակ անցկացնել ընտանիքում: Կարևոր է հասկանալ, որ այս տնտեսական գործոնը կարող է կարևոր լինել անձամբ ձեզ համար, կամ ձեր կնոջ հետ հարաբերությունների համար, բայց երեխայի համար այն նշանակություն չունի: Սրանք ամենահարմարվողական արարածներն են, ուստի տեսականորեն նրանք կարող են դաստիարակվել ցանկացած նյութական հիմքի վրա: Իհարկե, դուք միշտ ցանկանում եք ավելին տալ, բայց պարզապես հարցրեք ինքներդ ձեզ՝ կփոխանակեի՞ք արդյոք ձեր սիրելի ծնողին հագուստի հետ: Կարծում եմ ոչ: Ուրեմն, ինչո՞ւ եք ձեր երեխային հագուստ նվիրում ձեր փոխարեն:

Ահա մի քանի բաներ, որոնք հնարավոր չէ գնել, բայց որոնք ցանկացած միջին վիճակագրական տղամարդ կարող է հեշտությամբ տալ: Անմիջապես նշեմ, որ սրանք բոլորն էլ չափազանց արժեքավոր բաներ են։

1. Հայրիկները չեն սիրում երեխաներին հարմարվելով խոսել։ Ինչ-որ մեկը դրա մեջ էմոցիոնալ պարփակվածություն կտեսնի ու դա մինուս կհամարի։ Այնուամենայնիվ, հետազոտությունները ցույց են տալիս, որ նորմալ խոսք լսող նորածինների մոտ զարգանում են ավելի լավ բանավոր հմտություններ, և ձայնանմանակումներից ավելի հեշտ է անցնում ամբողջական բառերի օգտագործման:

2. Հայրիկները ամեն տեսակի շոյանքներից ու քնքշանքներց գերադասում են ակտիվ խաղերը, օրինակ՝ վերև նետելը: Եվ չնայած մայրերը դրան նայում են լուռ սարսափով, այն երեխային տալիս է տեսողական, լսողական և շոշափելի տպավորությունների առատություն, շարժման նոր փորձ և սեփական տարածական դիրքի ընկալում:

3. Հայրերը կողմնորոշված ​​են հմտության ձևավորման վրա: Ավելին, նրանք այնքան են կողմնորոշված, որ «ես տղամարդ եմ» և «ես կարող եմ» արտահայտությունները հաճախ հոմանիշ են։ Սա սկսում է ազդել երեխաների վրա բավականին վաղ, քանի որ սովորական հոր համար անհասկանալի և անհետաքրքիր է այն արարածը, որը կարող է միայն պառկել, գոռալ և անել տակը: Ուստի, երեխան, ով «բռնվել» է այն փաստի վրա, որ արդեն կարող է ինքնուրույն նստել, անմիջապես ուղարկվում է երիտասարդ մարտիկի դպրոց, որտեղ նրան սովորեցնում են քայլել, վազել, նետել, հարվածել և կյանքի համար անհրաժեշտ այլ հմտություններ:

Բացի տղամարդկանց երեք օգտակար գործառույթներից, կան առնվազն նույնքան լրացնողներ, այսինքն. լրացնում է մայրական դերը.

4. Հայրն օգնում է երեխային դառնալ ավելի անկախ։ Դա անելու համար դուք նույնիսկ կարիք չունեք որևէ հատուկ բան անելու, պարզապես պարբերաբար մոտ եղեք ձեր երեխային՝ պահպանելով կապը: Սրանով փոքրիկը հասկանում է, որ կա ոչ միայն մայր՝ իր պահանջներով ու ակնկալիքներով, այլ նաև մեկ այլ մեծ մարդ՝ այլ մոտեցմամբ (իսկ որտե՞ղ եք տեսել, որ նույնիսկ ամենամտերիմ մարդիկ ամեն ինչին միանգամայն նույն կերպ նայեն): Եվ համաձայնեք, որ կարելի է շատ ավելի ազատ զգալ ցանկացածի հետ՝ իմանալով, որ բացարձակ կախված չեք նրանից, որ կա մեկ ուրիշը, որին կարող եք դիմել, եթե առաջինը հանկարծ չօգնի։

5. Հայրը տալիս է վարքագծի այլընտրանքային մոդել (ինչպես և ընտանիքի այլ կարևոր անդամ): Իհարկե, այդքան էլ լավ չէ, երբ մայրիկն ու հայրիկը հակասում են միմյանց: Բայց այնուամենայնիվ ավելի լավ է երկու հակադիր տեսակետ ունենալ ընտրության վերաբերյալ, քան ընդհանրապես ընտրություն չունենալ: Կրկին, հետազոտությունը ցույց է տալիս, որ այն երեխաները, ովքեր ապրում են վարքագծերի և փոխազդեցությունների լայն շրջանակ (լավ կլինի, որ իրենց մայրերին և հայրիկներին ավելացվեն քույրեր, տատիկներ և պապիկներ), սոցիալական հարմարվողականության ավելի մեծ հեռանկարներ ունեն:

Կարդացեք նաև՝ Ահա թե ինչ ենք կորցնում, երբ մահանում են մեր հայրերը

6. Հայրը նպաստում է դերային մոդելի ձևավորմանը: Տղամարդկանցից շատերը կարծում են, որ իրենց ազդեցությունը սահմանափակվում է որդով, իսկ իրենց դուստրն արդեն կնոջ իրավասության տակ է, որտեղ ամեն ինչ կախված է նրանից։ Իրականում ոչ: Որդու հետ պարզ է՝ հայրը հանդես է գալիս որպես չափանիշ, դերակատար, նույնիսկ կարևոր չէ՝ դա դրական է («Ես ուզում եմ նմանվել նրան»), թե բացասական («Ես տարբեր կլինեմ»): Դստեր հետ դա պակաս ակնհայտ է, բայց ազդեցությունը պակաս ուժեղ չէ։ Մի մոռացեք, որ նրա համար դուք առաջին տղամարդն եք, ում ճանաչում է: Ապագա իր երկրպագուների հետ շփվելիս աղջիկը կօգտագործի այն վարքագծային մոդելները, որոնք դուք հավանություն եք տվել, և որոնք թույլ են տվել նրան ստանալ այն, ինչ ուզում է ձեզանից։ Բացի այդ, հակառակ սեռի հետ հարաբերություններում, գոնե սկզբում, աղջիկը կզգա ճիշտ նույնը, ինչ զգացել է ձեզ հետ: Եթե ​​ձեր աղջիկը ձեզ համար փոքրիկ արքայադուստր է, ապա նա կպահանջի համապատասխան վերաբերմունք ուրիշներից, իսկ եթե նա «կիսատղա է» (տղա է ուզել, բայց աղջիկ է ունեցել), այդ դեպքում կմնա սեռական թերարժեքության զգացումով։

Բացի զուտ տղամարդկայինից ու հայրականից, ոչ ոք (բացի ձեր կնոջից) չի արգելի ձեզ մայրական որոշ գործառույթներ ստանձնել։ Եթե ​​կարծում եք, որ մայրական բնազդը հնարավոր չէ փոխարինել, ապա զուր։ Ինչպես 100 տարի առաջ տեղին նշել է ազգագրագետ Լեո Ֆրոբենիուսը, «բնազդները անօգնականության գյուտի էությունն են իրականության իմաստի հետ իր բախման մեջ»։ Պարզ ասած, եթե չես կարող բացատրել, թե ինչու է ամեն ինչ այնպես, ինչպես որ կա, ստեղծիր ինչ-որ բնազդ: Իսկ ավելի պարզ ասած, նույնիսկ  գիտական ​շրջանակներում փորձում են չօգտագործել «բնազդ» բառը, որպեսզի ստիպված չլինեն բացատրել, թե դա ինչ է։

Այսպիսով, եթե դուք կարողանում եք ֆինանսապես ապահովել ինքներդ ձեզ և ուշադրություն դարձնել ձեր սիրելիների վրա, ապա ձեր հայր լինելու ունակության թեստը կարելի է անցած համարել: Միգուցե ոչ գերազանց, բայց, անկեղծ ասած, երեխաները միևնույնն է ամեն ինչ կգնահատեն իրենց չափորոշիչներով, որոնց համաձայն նույնիսկ ամենաակնառու լավ ծնողը կստանա ամուր 2 կամ հակառակը։ Միայն թե սա այլ պատմություն է։

Ալով Ալեքսանդր Միխայլովիչ, հոգեբան,ЦЭПП МГППУ