Որոշ վերքեր, նույնիսկ եթե դրանք հնարավոր է բուժել, կարող են ցավ պատճառել երկար տարիներ անց, և հենց այն ժամանակ, երբ մենք առավել խոցելի ենք:
Մեզանից յուրաքանչյուրն իր հետ կրում է մի հսկա պարկ, որը լցված է սեփական կյանքի փորձով և հիշողություններով, որից մենք չենք կարող ազատվել, որքան էլ, որ փորձենք:
Մենք մեր ձեռքը մտցնում ենք այդ պարկի մեջ, երբ ուզում ենք հիշել այն ամենը, ինչը մեզ երջանկացրել է, բայց հաճախ ձեռքը դիպչում է բոլորովին այլ տեսակի հիշողությունների: Չնայած նրան, որ մենք փորձում ենք «ընտրովի ամնեզիա» պահպանել մեր կյանքի փորձի բովանդակության վերաբերյալ, քանի որ որոշ բաներ չափազանց մեծ ցավ են պատճառում:
Այս պարկի մեջ դուք կարող եք գտնել ձեզ համար ավելի շատ իմաստություն, քան ցանկացած գրքում կամ անծանոթ մարդկանց կարծիքներում: Նա գիտի, թե մանկությունից ինչ դևեր են բնակություն հաստատել ձեր հոգու մեջ և քանի անգամ են ձեզ վիրավորել: Նա հիշում է բոլոր այն օրերը, երբ դուք զգում էիք ձեզ ձեր տեղում, և այն օրերը, երբ թվում էր, թե այս աշխարհում պարզապես անելիք չկա…
Կյանքի փորձի ձեր անձնական պարկի մեջ դուք կրում եք այն ամենը, ինչի միջով անցել եք, մինչև խորը վերքերը:
Այն ամենը, ինչի միջով ստիպված եք եղել անցնել՝ ինչպես լավ, այնպես էլ վատ, ձեզ դարձրել է այն մարդը, ինչպիսին հիմա եք: Երբեմն կյանքի այս իրավիճակները երջանկացնում են մեզ, իսկ երբեմն դրանց պատճառով մենք միայն ցավ ու տառապանք ենք ապրում: Հենց այս պահերին է, երբ մենք զգում ենք, որ կյանքը չափազանց անարդար է, ու մեր հոգում բացվում են հին վերքերը:
Ձեր հոգու վրա միշտ կան մի քանի վերքեր, որոնք ժամանակի ընթացքում հասցնում եք բուժել, բայց որոնք երբեք չեն բուժվում մինչև վերջ: Այս վերքերը հիշեցնում են մեզ, որ ինչ-որ բան կամ ինչ-որ մեկը կարող է նորից վնասել կամ վատ ազդեցություն ունենալ մեր կյանքի վրա: Ահա այդ վերքերից ընդամենը մի քանիսը.
1. Նվաստացում
Մենք մեզ նվաստացած ենք զգում, երբ ինչ-որ մեկը ուղղակիորեն հարձակում է գործում մեր ինքնագնահատականի վրա: Դա կարող է տեղի ունենալ ինչպես անձնական, այնպես էլ հրապարակային պայմաններում, և երկրորդ տարբերակի հետևանքների հաղթահարումը հաճախ շատ ավելի դժվար է:
Նվաստացման հետևանքները, ինչ ձևով էլ դա արտահայտվի, ուղղակիորեն ազդում են ինքնագնահատականի, ինքնավստահության վրա (հատկապես այլ մարդկանց հետ շփվելիս) և էապես փոխում են մեր հայացքները շրջապատող աշխարհին և այն, ինչ կարելի է ակնկալել դրանից:
Երբ ինչ-որ մեկը նվաստացնում է ձեզ, թվում է, որ այդ մարդը ձեզանից շատ կարևոր բան է խլում և դա անում է ամենադաժան կերպով:
Նվաստացման պատճառ կարող է լինել ինչ պատահի. և՛տեսքը, և՛ տնտեսական կարգավիճակը, և՛ սեռը, և՛ ռասան, և՛ ինտելեկտուալ մակարդակը, և՛ հաշմանդամությունը … Դա կարող է լինել ակնհայտ, կամ սուր և աննկատ, իրականացված երկար ժամանակահատվածում:
Նվաստացման հետևանքները հաճախ ամենադժվարն է հաղթահարել՝ հենց այն բացասական զգացմունքների «ծաղկեփնջի» պատճառով, որը մեր մեջ առաջացնում է:
2. Հիասթափություն
Երբ ինչ-որ մեկը հիասթափեցնում է մեզ, դա ոչնչացնում է մեր բոլոր սպասումներն ու հույսերը: Այս զգացումը ցնցման, զայրույթի, զարմանքի և սրտի ցավի պայթյունավտանգ խառնուրդ է:
Այս զգացողությունը կարող է հարուցել յուրաքանչյուրը՝ ընտանիքի անդամը, մանկության ընկերը, աշխատակցուհին կամ պարզապես մեկը, ում կարծում էիք լավ մարդ:
Եվ նույնիսկ կատարվածի վերաբերյալ մեր էմոցիաները հարթելուց հետո, ամենայն հավանականությամբ, մենք կտեսնենք, որ մենք այնքան էլ հակված չենք վստահել այլ մարդկանց, ինչպես նախկինում, կամ նույնիսկ ընդհանրապես պատրաստ չենք դա անել:
3. Դավաճանություն
Երբ ինչ-որ մեկը դավաճանում է մեզ, մենք որպես օրենք, զգում ենք մեզ այնպես, կարծես այն ամենը, ինչպիսին հանդիսանում էր այդ մարդը մեզ համար՝ սուտ էր:
Որպես կանոն, երբ ինչ-որ մեկը դավաճանում է, դա հնարավոր է դառնում այն պատճառով, որ մենք ինքներս վստահում էինք այդ մարդուն: Հավատում էինք, որ նրա բոլոր գործողությունները անկեղծ էին և ազնիվ … Եվ հետո հայտնաբերեցինք, որ իրականում հակառակն է:
Ինչպե՞ս ենք մենք զգում, երբ իմանում ենք դավաճանության մասին: Առաջին հերթին մեր մոտ գալիս է ժխտողականությունը, որ դա մեզ հետ պատահեց, իսկ հետո զայրույթը, տխրությունն ու այն զգացողությունը, որ մենք ինքնակամ ընկանք ցեխի մեջ: Նվիրված անձնավորությունը, անշուշտ, կզգա այս բոլոր զգացմունքները դավաճանության պահին և դա շատ երկար կհիշի:
Որպեսզի տեղում չսառչենք, այլ շարունակենք առաջ շարժվել և մի օր կարողանանք հաղթահարել այս վերքի հետևանքները, հարկ է հիշել, որ բարությունն ու ազնվությունը, ի վերջո, միշտ պարգևատրվում են ըստ վաստակի: Իսկ սուտն ու դավաճանությունը ստանում են իրենց արժանի պատիժը: Վաղ թե ուշ, այսպես թե այնպես: Պարզապես մի լավ խորհեք այս մասին, և կհասկանաք, որ դա ճիշտ է…
4. Անտարբերություն
Ինչ-որ մեկին անտեսելը, ասես, զրկում է նրան նշանակությունից: Ցանկացած մարդու ցավ է պատճառում, երբ տեսնում է, թե ինչպես իրեն չեն նկատում և այնպես են իրենց պահում, կարծես ինքը գոյություն չունի:
Անտարբերությունը կարող է լինել կանխամտածված և պլանավորված, որպեսզի ինչ-որ մեկը տառապի, կամ ոչ միտումնավոր, և բխի ուրիշի զգացմունքները չնկատող անձի ներքին եսակենտրոնությունից: Բայց բոլորովին կարևոր չէ, թե կոնկրետ ինչպիսի անտարբերություն է, դրա էությունը մնում է անփոփոխ՝ դա վարք է, որի ժամանակ անտարբերության օբյեկտի զգացմունքները, խոսքերը և գործողությունները պարզապես անտեսվում են:
Երբ մեզ ամենամոտ մարդիկ առանց պատճառի սկսում են լիարժեք անտարբեր վերաբերվել մեզ, մենք սկսում ենք մեզ անօգուտ զգալ, կարծես իսկապես անարժան ենք ստանալ կատարվածի մասին բացատրություն, ներողություն կամ գոնե ինչ-որ գաղափար, թե ինչու է վերաբերմունքի փոփոխություն առաջացել:
«Ամենավատ մեղքը, որ կարող ենք կատարել մերձավորի հանդեպ, ամենևին ատելությունը չէ, այլ անտարբերությունն է: Սա է անմարդկայնության էությունը», –
Ջորջ Բեռնարդ Շոու
5. Կորուստ
Այս վերքը մյուսներից տարբերվում է նրանով, որ այն դիտավորյալ չի հասցվում, և, ընդհանուր առմամբ, առավել հաճախ այն ընդհանրապես մեղավոր չունի: Ոչ ոք, ով իսկապես սիրում է մեզ, չի ընտրի մեռնել՝ պարզապես մեզ վիրավորելու համար: Եվ, այնուամենայնիվ, երբ նրանք հեռանում են այս աշխարհից, նրանք իրենց հետ տանում են մեր հոգու մի մասնիկը:
Մենք ապրում ենք մի աշխարհում, որտեղ բավականին դժվար է գտնել ազնիվ մարդկանց`մարդկանց, ովքեր պատրաստ են սիրել մեզ և սիրվել: Եվ այդպիսի մարդու կորուստը մեզ կարող է թվալ աշխարհի վերջը:
Որոշ հոգեկան վերքեր, նույնիսկ եթե դրանք հնարավոր է բուժել, կարող են ցավ պատճառել երկար տարիներ անց, և հենց այն ժամանակ, երբ մենք առավել խոցելի ենք:
Երբ մեզ շփոթված ենք զգում, երբ տխուր ենք, երբ մտածում ենք, թե ով ենք մենք և ինչու ենք ապրում այս աշխարհում: Եվ սրտաճմլիկ փաստը, որ այն մարդը, ով մեր ուրախությունն էր ու մխիթարանքը՝ այլևս չկա, միշտ կմնա շատ ցավոտ, նույնիսկ եթե մենք նրան կորցրել ենք շատ տարիներ առաջ:
Գրանցվիր մեր Telegram ալիքին։ Ուղարկում ենք միայն թարմ հոդվածները և ամենաառաջինը հենց Ձեզ:
