Սիրտս ամբողջությամբ ու առհավետ նվիրեցի Քեզ: Ու հիմա նրա տեղը մի մեծ դատարկություն է, մի մութ դատարկություն: Այն ոչնչով լցնել չի լինում, նա կարծես անտակ լինի:

Սիրտս արդեն վաղուց քոնն է, քո սեփականությունը: Տեսնես ի՞նչ ես արել նրա հետ: Երևի թե մի անպետք հուշանվերի պես գցել ես դարակի մի անկյունում ու նրա մասին չես էլ հիշում: Չէ, չկարծես հանկարծ, որ փոշմանել եմ, որ սիրտս հենց Քեզ եմ նվիրել սիրելիս, ամենևին: Ընդհակառակը ես շատ ուրախ եմ, այն ի սկզբանե Քեզ համար էր նախատեսված: Ուղղակի կուզեմ, որ իմանաս՝ երբ տխուր կլինես, երբ թախիծը կուզենա մոտենալ Քեզ, երբ Աստված մի արասցե անհույս վիճակում կգտնվես՝ հիշի՛ր նրա մասին, ընդամենը հիշի՛ր և նա իր սիրով ու ջերմությամբ նորից կլուսավորի Քո ճանապարհը:

Սիրտս Քոնն է և կարող ես վարվել նրա հետ, ինչպես կցանկանաս…