Չեխովը պատմություն ունի մի կնոջ մասին, ով չէր սիրում իր ամուսնուն: Նա չէր վիճում նրա հետ,սկանդալներ չէր սարքում, նույնիսկ բծախնդրություն չէր ցուցաբերում, նրանք, ի վերջո, խրուշչովյան շենքում չէին ապրում: Այլ տուն, որը ծովի մոտ էր, փողն էլ կար, ամեն ինչ առատ էր՝ ինչո՞ւ վիճել:

Բայց ահա չէր սիրում: Երազում էր մեկ ուրիշի մասին: Ոչ թե կոնկրետ մեկի, այլ պարզապես՝ ուրիշի մասին։ Նա կարող էր սիրել մեկ ուրիշին: Իսկապես, ամբողջ սրտով: Բայց ստիպված է ապրել այս իրողության հետ, չսիրվածի հետ, ով նյարդայնացնում է։ Դուր չի գալիս: Նույնիսկ բարկացնում է:

Չմոռանաք բաժանորդագրվել մեր Telegram ալիքին:

Սկզբում ամուսինը չէր հասկանում, որ իրեն չեն սիրում։ Եվ նա փորձում էր ինչ-որ բան բարելավել, նայել նրա աչքերին, գրկել, հոգ տանել … Բայց այդ ամենից ավելի վատ էր լինում: Իսկ հետո նա ամեն ինչ հասկացավ։ Անմիջապես: Եվ նա պարզապես նստեց նավակը և նավարկեց դեպի փոթորկված ծովը՝ փոթորիկ էր:

Ուղղակի նստեց նավակը և հեռացավ: Որպեսզի չխանգարի: Նույնիսկ ապրելու իմաստն էր կորել, – ինչո՞ւ ապրել, երբ քեզ չեն սիրում, միայն հանդուրժում են, իսկ սրտում սպասում, որ դու անհետանաս, լուծվես, գոլորշիանաս, կորչես հողի տակ կամ խեղդվես ծովում:

Երբ նավակն այլևս չէր երևում կատաղած ալիքների մեջ, կինը հանկարծ բղավեց. «վերադարձի՜ր», – նա միայն այդ պահին հասկացավ, որ սիրում է: Որ նա իրեն պետք է։ Որ իր կողքին կենդանի, ջերմ, սիրառատ մարդ կար, այնքան լավը, այնքան նվիրված, գեղեցիկ, բարի… Ոչ թե ֆանտազիա, ոչ թե իդեալ, այլ կենդանի մարդ էր իր կողքին:

Բայց նավը չկար, անհետացել էր։ Ամուսնու հետ միասին: Իսկ կինը շարունակում էր բղավել. «Վերադարձի՜ր, վերադարձի՜ր։ Ես սիրում եմ քեզ», – միայն լսող չկար: Ծովը աղմկոտ էր, փոթորիկը ոռնում էր, ալեկոծություն էր։ Նա կանգնել էր ափին և բղավում էր, կանչում …

Սա է ամբողջ պատմությունը: Եվ դա հաճախ է պատահում. նա, ում չեն սիրում ու չեն գնահատում, մի օր նավով հեռանում է: Եվ կարելի է որքան ասես գոռալ ու խնդրել վերադառնալ։ Չգիտես ինչու, միայն կորստից, հեռանալուց հետո են մարդիկ հասկանում, թե ինչպես են սիրել ինչ-որ մեկին։

Կարդացեք նաև՝ «Love is»-ի իրական զույգի տխուր պատմությունը

Եվ լավ է, եթե նավը վերադառնա: Եթե դեռ բղավելով կարողանաս լսելի լինել:

Մենք ինքներս երբեմն չգիտենք, թե որքան ենք սիրում ինչ-որ մեկին: Մենք չենք գիտակցում, քանի դեռ չենք կորցրել:

Միգուցե նախ պետք է ինքդ քեզ հասկանալ, և միայն դրանից հետո ինչ-որ մեկին վռնդել կամ անտարբերությամբ կամ գրգռվածությամբ վերաբերվել: Որպեսզի հետո չքնեք, չուտեք, ճիշտ չշնչեք, այլ պարզապես շշնջաք՝ «վերադարձիր»: Հետ արի։ Եկ մի քիչ միասին մնանք։

Լավ է, եթե լսեն ու վերադառնան։ Բայց միշտ չէ, որ այդպես է լինում։