Մեզանից յուրաքանչյուրը կարող է թողնել իր հետքը, իր ժառանգությունը… Եվ դա ստեղծելն է, այլ ոչ թե տառապելը…
Մի մարդ հայտնվում է Աստծո դատաստանին. Աստված երկար նայում էր նրան և մտախոհ լռում։ Մարդը չի դիմանում և հարցնում է.
– Տե՛ր, իսկ իմ բաժինը: Ինչո՞ւ ես լռում։ Ես արժանի եմ երկնքի արքայությանը: Ես տառապել եմ, – հպարտորեն հայտարարում է մարդը։
– Եվ երբվանի՞ց,- զարմանում է Աստված,- տառապանքը սկսեց արժանիք համարվել:
– Ես լաթ ու ցնցոտիներ եմ հագել, – համառորեն մռայլվում է մարդը: -Ես կերել եմ թեփ ու չոր ոլոռ, ջրից բացի ոչինչ չեմ խմել, կանանց ձեռք չեմ տվել։ Ես ուժասպառ եմ արել մարմինս ծոմով և աղոթքներով…
– Եվ ի՞նչ – հարցնում է Աստված: – Ես հասկանում եմ, որ դու տառապել ես, բայց կոնկրետ ինչի՞ համար ես տառապել։
– Քո փառքի համար, – պատասխանում է մարդն առանց վարանելու:
– Փաստորեն այդպիսի՞ն է իմ փառքը, – տխուր քմծիծաղ է տալիս Տերը: -Ուրեմն ես սովամա՞հ եմ անում մարդկանց, ստիպելով նրանց հագնել ամեն տեսակի լաթեր և զրկելով նրանց սիրո ուրախությունից:
Լռություն տիրեց: Աստված դեռ մտածկոտ նայում էր մարդուն։
– Ուրեմն ի՞նչ կասես իմ բաժնի մասին, – իր մասին հիշեցնում է տղամարդը։
– Ասում ես տառապե՞լ ես, – շշնջում է Աստված: – Ինչպե՞ս բացատրեմ քեզ, որ հասկանաս։ Օրինակ, ատաղձագործը, որն ապրում էր քո կողքը, իր ամբողջ կյանքում շոգին ու ցրտին տներ է շինել մարդկանց համար, երբեմն էլ ստիպված է եղել սոված մնալ, հաճախ էլ մուրճով մատներին է հարվածել, այդ պատճառով էլ տառապել է։ Բայց նա այնուամենայնիվ տներ է կառուցել։ Եվ հետո նա ստացել է իր ազնվորեն վաստակած աշխատավարձը։ Իսկ դու, պարզվում է, ամբողջ կյանքում ոչինչ չես արել, բացի մուրճով մատներիդ հարվածելուց։
Աստված մի պահ լռում է, իսկ հետո ավելացնում.
-Իսկ որտե՞ղ են կառուցածդ տները։ Ո՞ւր են տները, հարցնում եմ:
Գրանցվիր մեր 
