Մի ծեր մարդ տեղափոխվում է ապրելու որդու, հարսի և չորսամյա թոռան մոտ:
Նրա ձեռքերը դողում էին, աչքերը վատ էին տեսնում, քայլում էր՝ կռացած:
Ընտանիքը ուտում էր մեկ սեղանի շուրջ, բայց պապիկի ծեր, դողացող ձեռքերը և վատ տեսողությունը դժվարացնում էին այդ պրոցեսը: Ուտելիքի մնացորդները գդալից թափվում էին գետնին, երբ նա ձեռքում պահում էր բաժակը, կաթը թափվում էր սփռոցի վրա:
Որդին և հարսը սկսեցին ավելի նյարդայնանալ այդ վիճակից:
– Մենք պետք է ինչ-որ բան ձեռնարկենք, – ասում է որդին:
– Բավական է, ես այլևս չեմ կարող տանել թե ինչ բարձրաձայն է նա ուտում, ինչպես է կաթը թափում սփռոցին և թե ինչպես է ամբողջ ուտելիքը թափում հատակին:
Ամուսինները որոշում են սենյակի անկյունում տեղադրել առանձին փոքրիկ սեղան: Այնտեղ պապիկը սկսեց ուտել միայնակ, այն ժամանակ, երբ ընտանիքի անդամները միասին վայելում էին կերակուրը: Այն բանից հետո, երբ պապիկը երկու անգամ կոտրեց ափսեները, նրան սկսեցին կերակուրը մատուցել փայտե ամանի մեջ: Երբ ընտանիքից ինչ-որ մեկը ծածուկ նայում էր պապիկին՝ երբեմն նրա աչքերին արցունքներ էին, որովհետև նա լրիվ միայնակ էր: Դրանից հետո միակ բանը, որ լսում էր իր հասցեին՝ սուր դիտողություններն էին, երբ ձեռքից ընկնում էր պատառաքաղը կամ շուռ էր տալիս ափսեն:
Չորսամյա տղան այդ ամենին հետևում էր լուռ: Մի անգամ երեկոյան, ընթրիքից առաջ, հարյրը նկատում է, որ երեխան խաղում է գետնին ընկած ինչ-որ փայտի կտորով: Նա հարցնում է փոքրիկին․
– Ինչո՞վ ես զբաղված:
Իսկ փոքրիկը պատասխանում է․
– Ես փոքրիկ ափսե եմ պատրաստում քո ու մայրիկի համար, որից դուք կուտեք, երբ ես մեծանամ:
Փոքրիկը ժպտում է և շարունակում իր աշխատանքը: Այդ խոսքերն այնպես են ապշեցնում ծնողներին, որ նրանք կորցնում են խոսելու ունակությունը:
Հետո արցունքներ են հայտնվում նրանց դեմքին: Եվ չնայած ոչ մի խոսք այդպես էլ չի ասվում, բայց երկուսն էլ գիտեին, թե ինչ է հարկավոր անել:
Այդ երեկո ամուսինը մոտենում է պապիկին, վերցնում նրա ձեռքից, և նրբորեն ուղեկցում նրան ընտանեկան սեղանի մոտ: Մնացած օրերը նա արդեն ուտում էր ընտանիքի հետ՝ մեկ սեղանի շուրջ: Եվ չգիտես թե ինչու՝ ոչ ամուսինը, և ոչ էլ կինը չէին անհանգստանում, երբ ցած էր ընկնում պատառաքաղը, թափվում էր կաթը կամ կեղտոտվում էր սփռոցը:
Գրանցվիր մեր 
