Կյանքը երբեմն իրեն շատ ցինիկ է պահում: Երբեմն շատ դաժանորեն կատակում:
Ինչքան դաժան ու տխուր է, որ դու երազում ես մեկին, անընդհատ նրա մասին մտածում, իսկ այդ մեկը երազում է մեկ ուրիշի մասին, իսկ քո մասին ակնթարթ անգամ մտքով չի անցնում: Մի՞թե սա կյանքի ցինիկության մասին չի խոսում:
Կամ ի՞նչ է սերը, ինչի՞ համար են մարդիկ սիրում, երբ պետք է իրանց սերը մնա անպատասխան, անփոխադարձ: Ինչի՞ է այն տրվում մարդուն: Տրվում եր որ այդ մարդը տանջվի՞, տառապի՞, իզուր իրա տարիները անց կացնի սպասելով ու երազելով այդ սիրու՞ն: Միթե՞ սա կյանքի ցինիզմը չէ, միթե՞ սա նրա հերթական դաժան ու անհամ կատակներից չէ:
Կամ ինչքան դաժան է, երբ արդեն երիտասարդ չես, բայց խենթ երիտասարդի պես երազում ու սպասում ես էն միակիդ, էն հրաշքիդ, որը միայն կարող է քեզ լույս տալ, իսկ նա մեղմ ասած թքած ունի շատ բարձր տեղից քո վրա: Ցինիկ աշխարհ, ցինիկ կյանք…
Չգիտեմ, բայց որ ինչ որ մի տեղ, ինչ որ մի բան սխալ է, ինչ որ մի բան չի աշխատում՝ էտ հաստատ: