Մի սովորական դաշտային ծաղիկ կար, որը ապրում էր դաշտում: Ապրում էր ու շատ էր սիրում այդ դաշտն ու հողը: Իսկ դաշտի հողը այդպես էլ չկարողացավ մերվել ծաղկի հետ, չկարողացավ այդպես էլ սիրել նրան: Եվ հողը որոշեց արգելել ծաղկին արմատները խորացնել իր մեջ և մերժեց նրան: Եվ մի օր քամի եղավ, և քանի որ ծաղկի արմատները խորը չէին՝ քամին պոկեց նրան և տարավ հեռու հեռուներ: Եվ այժմ ծաղիկը հեռու է իր սիրելի հողից, իր միակ հողից և առանց նրա ծաղիկը կյանք չունի, իսկ հողը՞, իսկ հողը ի՞նչ, հողը շատ հեշտ կապրի առանց ծաղկի: Չէ՞ որ դաշտում այնքան ծաղիկներ կան, ավելի սիրուն, ավելի դյութիչ:
Ծաղիկը հեռվում թոշնում է առանց հողի, իսկ հողը ծաղկում ու ծաղկում է…