Ես չէի ապրում, ես ոչինչ չէի զգում։ Այդպես լավ էր։ Սակայն չգիտես որտեղից դու հայտնվեցիր։ Հայտնվեցիր հանկարծահաս, հայտնվեցիր անսպասելի։ Ու իմ կյանքը լցվեց, ես սկսեցի զգալ, շնչել։ Քարի պես կարծր սիրտս դարձրեցիր փխրուն բյուրեղ։
Կյանքս լիքն էր՝ «բերնեբերան»։
Բայց ինչպես հանկարծակի հայտնվեցիր, այնպես էլ հանկարծակի անհետացար։ Որքան լիքն էր այն ժամանակ իմ կյանքը, կրկնակի անգամ այն դատարկեցիր։
Կրկին չեմ ապրում, բայց սա նույնը չէ ինչ մինչ հայտնվելդ։ Այժմ չեմ ապրում, սակայն զգում եմ։ Խորը, սարսափելի ու աննկարագրելի ցավ եմ զգում՝ անսպառ մի ցավ։
Ախր ինչո՞ւ դու խախտեցիր իմ դատարկությունը….