Վաղուց, շատ վաղուց մի ծեր կին սովորույթ ուներ մեդիտացիայով զբաղվել Գանգես գետի ափին:
Մի անգամ առավոտյան, ավարտելով իր մեդիտացիան, նա տեսնում է կարիճ, որը անօգնական պայքարում էր ջրի արագ հոսքի դեմ: Հետո հոսքը կարիճին բերում է դեպի ափ: Կարիճը խճճվել էր ջրային բույսերով: Խեղճ արարածը հուսալքված փորձում էր ազատվել, սակայն էլ ավելի շատ էր խճճվում:
Ծեր կինը օգնելու համար անմիջապես ձեռքը մեկնում է դեպի կարիճը և այդ ընթացքում կարիճը խայթում է նրա ձեռքը: Այդ ժամանակ կինը ետ է քաշում ձեռքը, վերականգնում է հավասարակշռությունը և նորից փորձում օգնել կարիճին:
Բայց ամեն անգամ կարիճը այնպես ուժգին էր խայթում նրան, որ ձեռքերը սկսեցին արյունահոսել, իսկ դեմքը ցավից այլայլվել:
Կողքով անցնող անցորդը տեսնելով այդ ամենը, բղավում է.
– ի՞նչ ես անում խելագառ: Մի՞թե դու ուզում ես սպանել քեզ օգնելով այս այլանդակ արարածին:
Ծեր կինը նայում է անցորդի աչքերին և պատասխանում.
– Կարիճի էությունն է խայթելը, իսկ իմ էությունը օգնելն է: Եվ ինչո՞ւ նրա էության համար ուրանամ իմ էությունը…
Գրանցվիր մեր 
